Gözel bilirdi ki, atası neden danışacaq. Anası bu defe onu daha ciddi danışmağa tehrik etmişdi. Heç olmasa, yene ananı yola vermek olurdu. Amma atasından çekinirdi. Bu mövzuda hemişe perde olmuşdu aralarında. Heç vaxt bele açıq danışmamışdılar. Hetta evvel Aytac ile qarşılaşanda da, meseleni yalnız anasına açmışdı. Narahat halda yerinde qurcuxdu. Atası sert baxışlarını oğlunun üzünde saxladı:
−Etiraf etmek istemirsen... Bele-bele, heç hiss elemeden meni de itireceksen, ananı da.
Rauf nese demek istedi, amma atasının zehmli sesinin yaratdığı abu-havanı pozmaqdan çekindi.
−Oğlum, hamı kimi arzu-kamım var. Eger qardaşın evlenmek isteseydi, lap ele evvelce onu evlendirerdik. Amma Elxan and içib ki, sen evlenmesen evlenmeyecek. Gör inadcıllığın ne qeder adamın xoşbextliyine mane olur.
Rauf mızıldandı:
−Mene çox da bel bağlamayın.
Mahir ciddileşdi:
− O söz deyil, danışırsan. Geldim seninle söhbet eleyim. Eger zerre qeder mene, yaşlı anana hörmetin varsa, qız tap, evlen. Ya da men evime üreyim isteyen gelini getirecem. Başqa variantın yoxdur! – Ayağa durub ağır-ağır qapıya doğru getdi, dönüb başını aşağı dikmiş oğluna baxdı. - Eger hörmetin varsa...
Rauf esebi halda noutbukun arxasına keçdi. Ele hövseleden çıxmışdı ki, işleye bilmeyeceyini başa düşdü. “Ne işe düşdüm amma. Evlenmek istemirem de, ne mecburdur. Ax seni Elxan, bunun da inadına bax. Meni başqa cür yola getire bilmir deye, xoşbextliyini qardaşının ixtiyarına verir. Aytac... Gör meni ne hallara saldın. Gör sene göre ailem de nece eziyyet çekir. Sen ise yeqin indi yeni sevgiline mehebbetden dem vurursan. Yeqin başını doldurursan ki, guya o ilk mehebbetindir, guya ondan başqasını seve bilmemisen. Guya arxanca sürünenler içinde qelbini ele ala bilen tekce o olub. Yox, yox, sene nifret etmeye haqqım var. Özü de çox var! Bu dünyada kime inanmazdımsa da, senin qelbinin paklığına nece de sadelövhcesine aldanmışdım. Meleklere tay tuturdum seni. Qadınlar senin timsalında ucalmışdı gözümde. Öz ucalığını

<< 1 ... 47 48 [49] 50 51 ... 101 >>