balaca saç sancağı ile üstden yüngülce yığdı. Rauf böyük maraqla qızın hereketlerini izleyirdi. Birden qız ona ele doğma, yaxın göründü ki, az qaldı onu bağrına bassın. Sanki, illerdir tanıyırmış kimi. Amma yeqin o da başqaları kimidir. Nece ki, Aytac. Kenardan baxan melek sanırdı. Amma insanları tanımaq olmazmış sen deme. Herden etibar etdiyin birinden ele gözlenilmez söz eşidirsen, hereket görürsen ki, adamın matı quruyur. Aytac onun üçün artıq ölmüşdü. Yalnız xeyalı yaşayırdı yaddaşında. Herden bir xoş xatireleri xatırlayırdı. Amma sonra da ehvalı pozulur, başı ağrıyırdı. Çünki, hemin Aytac indi heyatda var idi. Lakin başqa bir elden tutur, başqa bir üreye hakim kesilirdi. Qanı qaraldı. Yene hardan düşdü yadına bu qız. Axı özü hamıya qadağan etmişdi onu xatırlatmağı, yada salıb, haqqında danışmağı. Amma bu qadağanı ele birce özü pozurdu. Her yerde onu görürdü, her sözde o gelirdi xeyalına. Hetta herden onun sözlerini xatırlayıb gülümseyirdi de... Amma ardınca bu gülüş ele acılaşır, zeherleşirdi ki, bütün içini yandırıb-yaxırdı. Gülüşle ağlamağın ne olduğunu çox gözel bilirdi Rauf. O, gözünden yaş töküb ağlamırdı. Onun ağlamağı da, göz yaşları da acı-acı gülüşü idi. Kaş ki, hamı kimi hönkürüb ağlasaydı...
Qapını Raufun atası açdı. Mayanı görüb o qeder teeccüblendi ki, hetta evvel salam vermeyi de unutdu. Amma o Raufa beled idi. Bilirdi ki, zeruret - özü de hansısa böyük zeruret teleb edib ki, o yanında hansısa qızla eve gelsin. O ki, qadın tayfasından qetiyyetle qaçırdı. Mayanı diqqetle süzüb, geriye çekildi:
− Gelin içeri.
Maya utandığından ne edeceyini bilmirdi. İlk defe idi ki, yad bir eve - müelliminin evine tenha ayaq basırdı. Rauf hamını qabaqladı:
− Bu menim şagirdimdir. Daha hazırlığa evimize gelecek. -qısaca melumat verdi.
Mahir utandığından reng verib reng alan Mayanı diqqetle nezerden keçirdi. Teqaüde çıxsa da, uzun iller çalışdığı peşesi ilk baxışdan insanları tanımağı öyretmişdi ona. Maya onun xoşuna geldi...
− Çox gözel, xoş gelmisen,

<< 1 ... 67 68 [69] 70 71 ... 101 >>