qızım.
Gülnaz xanım qonşu otaqdan çıxdı. Mayanı görcek azacıq duruxub, onu müşteri gözüyle süzdü:
− Xoş gelmisen. - sual dolu nezerlerini Raufa dikdi.
Mahir gülümsedi:
− Raufun şagirdidir. - Gülnaz xanıma teref döndü. – Hazırlığa bize gelecek.
Sonra da özünü tox tutmağa çalışan qızı dindirdi:
− Adın nedir, qızım?
− Maya... - sesi nedense zeif çıxdı. Gülnaz xanım tebessümle qızın qolundan tutub,qonaq otağına çekdi:
– Gözel adın var. - Maya onun da çox xoşuna gelmişdi. -Maşallah, ele özün kimi.
Mahir metbexe keçib, işare ile Raufu yanına çağırdı:
− İndi de ne iş çevirdiyini danış.
Rauf söhbetden qaçmaq istedi. O heç vaxt işi ile bağlı neyise evde müzakire etmirdi. Xüsusile de problemleri. İstemirdi onun tehlükeli heyatına göre valideynleri narahat olsunlar, yuxularına haram qatsınlar. Bunda atasına benzemişdi...
Onsuzda onu yolundan döndere bilmemişdiler, heç işine göre nelerle üzleşdiyinden xebersiz olmamış da deyildiler. Amma yene qapalı idi. Hetta onun tezece keçdiyi yolu, çoxdan addımlayan atasına qarşı bele. Onsuz da atası hemişe her şeyi hiss edirdi. Rauf başını buladı:
− Ele bir şey yoxdur, hemişeki işler....
Atası balkona keçen oğlunun ardınca ağır addımlarla çıxdı, mezemmetli ve sert sesi eşidildi:
– Rauf....
– Narahat olursan nahaq yere, dedim axı qorxulu heç ne yoxdur.
Mahir gülümsedi:
− Heç meni düz-emelli aldada da bilmirsen. İşin de ki, yalansız ötmür...
− İş ondadır ki, bir aldada bilmediyim ele sensen.
Bu tam semimi etiraf Mahiri ürekden güldürdü. Sonra günü-günden gözelleşen şeheri seyr ede-ede siqaret yandırdı:
− Senin keçdiklerinden men de keçmişem, Rauf. Bu yolun heqiqi yolçuları sefere çıxırlarsa ve sonadek yolundan caymadan gedirlerse, onların her döngesi, her dalanı geder-gelmezdir. Bu yolla 5-i gedirse menzil başına 2-si, biri çatır.... Heç istememişem ki, övladlarımdan hansısa bu yolla getsin. Rauf gözünü mechul nöqteden ayırmadı:
− Sen gede bileceyin qeder getdin. Bes yolun davamı? Axı bu yol sonsuzdur, özün bilirsen.

<< 1 ... 68 69 [70] 71 72 ... 101 >>