Onu da bilirsen ki, yol yarımçıq qalsa ne olar?!
− Senden başqaları da var...
− Bilirem ata, bilirem. Var, lap çoxdur özü de. Amma dediyin heqiqi yolçular çox azdır. Heqiqi yolçular dediyin yolu piyada, addımba-addım gedir – azacıq susdu-amma qalanları qısaldır bu yolu... Men piyadalardanam. Hara qeder gede bileceyimi de bilmirem. Bura qeder geldiyim tesadüf deyil, qismetdir! Bundan sonrakı yolu da getmeye israrlıyam.
Mahir gözünü iç-içe keçmiş göydelenlerden ayırıb, oğlunu süzdü:
− Hemin iş adamının qetlile bağlı, he? Silahlı idiler?
Rauf bele gözlenilmez suallara artıq öyrenmişdi:
− Qurtula bildim. - gülümsedi. - Birce bu qız orda olmasaydı, her şey qaydasında olardı.
Mahir teeccüblendi:
− Gördü her şeyi?
− Görmedi, eşitdi amma. Başa düşdü.
− Cesaretli qızdır. Onunla bele hele bir bura da gelib?
− Hm, cesaretlidir. Amma en pisi odur ki, onu görübler. Çünki, meni seherden izleyiblermiş. Sözsüz ki, hazırlığa gelen qızı da görübler. Ona göre çox narahatam.
Oğlumun gözlerine baxdı:
− Ondan xoşun gelir?
− Ata?!
− Görürem çox narahatsan.
− Bu xoşuna gelmek menasını vermir. İstemirem mene göre kimese nese olsun. Ya o, ya da başqası.
Mahir dönüb otağa gede-gede dillendi:
− Amma çox qeşeng qızdır. Özü de onda qeyri-adilik var.
Rauf mızıldanıb, onun arxasınca Maya ve anasının şirin-şirin söhbet etdiyi qonaq otağına yollandı:
− Yene de başlandı...
* * *
Eve çox yorğun geldi. Müellimi onun huşunu nece aparmışdısa, ayılandan beri başı ağrayırdı. Evdekilerle öteri salamlaşıb, özünü çarpayısına atdı. Üzüqoyulu xeyli uzandı. Göresen, bu gün baş verenleri evde danışsınmı?! Eslinde danışmalıdır da. Amma atası mütleq onun müellimini deyişecek. Heç vaxt bele tehlükeli birinin qızının etrafında olmasını istemez. Axı kimdir bu Rauf? Belke heç pis adam deyil? Bu gün getdiyi yer doğurdan onun evi, ailesi idi? Belke bu da huşunun itmesi kimi quraşdırılma idi... Ola bilerdi. Birinci defe idi bele hadise ile rastlaşırdı. Bu gün baş verenleri xatırladıqca ele bilirdi

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 101 >>