Bir de vaxtile Aytacın...Gülnaz xanımın gözleri Raufun klavişlerde celd işleyen barmaqlarında olduğu halda, soruşdu:
− Hem bu işlerin, hem idman dersleri, hem de fizika meşğelesi.Ay bala, niye özüne zülm edirsen? Şükür, her şeraitimiz var. Niye artıq yüklenirsen?
− Heç bir yük yoxdur, narahat olma, - baxışını ekranın enine herleyib qaşlarını düyünledi - heç bir!
− Yene baxma, sebir de lazımdır. O dünenki qız nece oxuyur?
Rauf öteri anasını süzdü. Gülnaz xanım ciddiliyini pozmadı,sanki adice söhbet edir, meqsedi mehz Maya deyildi. - O qeşeng qızı, Mayanı deyirem. Adı da qeşengdir özü kimi...
Rauf anasının üreyindekileri başa düşmüşdü. Lakin nedense hemişeki kimi söhbeti deyişib, behane ile qaçmadı. Ana oğlunun tutqun üzüne nezer saldı:
− Ay bala, o kimlerdendir, kimin qızıdır ele? Ele bil hardasa görmüşem onu....
Raufu gülmek tutdu. Bütün qadınların oxşar üsulu. - düşünüb gülümsedi. Hemişe kimise öyrenmek, haqqında neyise bilmek isteyende ya deyirler hardasa görmüşem ele bil, ya da filankese oxşadıram...
− Yox, tanımırsan ana. – bir anlıq nese düşündü – Atası “Söz” qezetinin baş redaktoru, tesisçidir.
− Doğurdan?
− He. Hem de neşriyyatın sedridir. Orda tekce qezet yox, kitab, jurnal, belece hamısı neşr olunur.
− Deyirsen, onu da bilmerem? - incik halda başını buladı. -Seninki odur ki, dediyimi hemişe yadımdan çıxarasan. Guya başa düşmürem?
− Başa düşdün demeli?! – Rauf güldü. Gülnaz xanım mezemmetle:
− He, gülersen da! Söhbetden de yaxşı qaçarsan. Guya dünen
ders keçende bir-birimize nece gizlince baxdığınızı görmemedim. Şexsen qız menim xoşuma geldi. - Sanki, ondan razılıq almaq isteyenlere fikir bildirirmiş kimi, elini yelledi. -Mehriban, şen, şirindil qızdır. Atanın da xoşuna gelib. Rauf gülüş dolu çaşqınlıqla döndü:
− Ana, sen ne danışırsan? Kim baxıb? Kime baxıb?
Gülnaz xanım inadkarlıqla onun sözünü kesdi:
− Sen baxmısan, Mayaya baxmısan. Ele o da baxırdı.
Rauf ürekden uğunurdu. Gülnaz xanım ise eksine, cırnayır, oğlunun işi zarafata salıb

<< 1 ... 71 72 [73] 74 75 ... 101 >>