yene aradan çıxmaması üçün hazır dayanırdı.
− Gülme! Men ciddi deyirem.
Rauf gülmeyini saxlamağa çalışıb, anasının yumşaq saçlarını sığalladı, başını sinesine sıxdı:
− Allah seni güldürsün. Heç bu qeder gülmemişdim. Deyirsen, ders izah edende divara, tavana baxaq? Bes şagirde baxmalıyam da.
Gülnaz xanım yene oğlunun onu qabaqlamasnı naelac qebul edib, narazı halda deyindi:
− Daha besdi! Meni xestelik yox, senin fikrin öldürecek. Arzumu, isteyimi gözümde-könlümde qoyursan. Men de isteyirem başqaları kimi neve görüm, neve oynadım. Tay-tuşumuz çoxdan nene-baba olub. Amma biz... Oğlum hele yerinde sayır.
Ay berekallah, sen heç düşünme bizi. Ne evde tapılmırsan. Ne vaxta qeder oğru, quldurla qaçdı-tutdu oynayacaqsan. İller xebersiz ele ötüşür ki, bir de gözünü açacaqsan ki, qocalmısan. Sonra kimdi qoca oğlana qız veren?!
Rauf ürekden güldü:
− Sözlere bax, maşallah. Üreyin dolu imiş ki... Bes neyleyim,ay ana? Menim işimi bilirsen, beledir, başqa cür ola da bilmez. Meni de bu işimle birlikde qebul etmelidir alacağım qız. Amma sevmeye-sevmeye kimin qızını getirib bedbext edim? Sen menden çox görmüsen, çox bilirsen. Özü de bele meselede. Düzünü de görüm, hansı sevgi olmayan ailenin xoşbext olduğunu görmüsen?
− Sene qalsa hemişe bele deyersen. Sevgi sonradan da yaranır. O qeder adam sayaram ki, sevgi olmadan evlenib, amma sevib evlenenlerden min defe yaxşıdır indi.
− Yaxşı, yaxşı ana. Amma fikrimi çatdıra bilmedim sene.
Raufun hemişekinden ferqli olaraq yumşaq danışdığını gören ana esl hücuma başlamışdı. Geri çekilmek isteyi de yox idi.
− Oğlum, biz dünya görmüş adamlarıq. İnsanı bir sözden, bir baxışdan tanıyırıq. Atan da, men de dünen o qıza fikir verdik. Sade idi, semimi idi, saf idi. Olduğu kimi idi. Heç bir sünilik yox idi onda. Nece vardısa, ele de davranırdı. Amma özün bilirsen ki, o vefasız haqqında bunu demirdik. Atan xoşlamırdı onu, yaxşı bilirsen. Sadece üreyini qırmamaq üçün heç vaxt Aytacı müzakire etmemişdi.... - ana bir an duruxub oğluna baxdı. O,

<< 1 ... 72 73 [74] 75 76 ... 101 >>