Sükutu pozmağa kimse cesaret etmirdi. Birden qapını açıb yeniden içeri qayıtdı, Mirehmede teref getdi:
− Bele zarafatı heç xoşlamıram...
Sonra üzünü onu qorxu ile süzenlere çevirib buz kimi soyuq baxışlarını üstlerinde gezdirdi:
− Neynek, onda qızı tapın...
* * *
Sinfe qayıdanda rengi deyişmişdi. Evvelce maraqlı görünen hadiseler indi ona da sirayet etmişdi. Başa düşürdü ki, bu oyun deyil. Her şey ola biler, özü de bir halda ki, müellimi zeng edib onu xüsusile xeberdar edib. Buna baxmayaraq, yene de arxayınlıq var idi üreyinde. İnanırdı ki, ona heç ne olmaz. Neden idi bu arxayınlıq, eminlik?! Amma güclü, arxalı sayırdı özünü...
− Maya, yaxşısan? – Efsane pıçıldadı.
− He. Nolub ki?
− Qeribe göründün. Kim idi zeng vuran?
− Heç... – dünen baş verenleri ondan da gizletmişdi. -müellim idi, tapşırıq verirdi.
Efsane gülümsedi:
− Telefonla?
− He, nedir ki?
− Sen de yadında saxladın?!...
Maya narazılıqla üz-gözünü turşutdu:
− Ele tapşırıq yox, hazırlığa gelmeyim haqqında tapşırıq. Qarışdırdın.
− Ne deyirem ki? – Efsane mızıldandı - Allah başacan versin!- xısın-xısın güldü.
− Allahım, bu qız meni deli edecek. Sen canım, besdi.
Efsane incidi:
− Ne dedim ki?
Maya qeyri-iradi kobudluqla üzünü ondan dönderib, sol qoluna dirseklendi:
− Heç ne, heç ne. Besdir!
Efsane teessüfle başını buladı:
− Nç, nç, seni tanıya bilmirem. Evveller bele deyildin...
Efsane refiqesinin gözündeki yaşı görseydi, belke de bele demezdi... Ders qurtarmışdı artıq. Oxuduqları iller erzinde hemişe mektebe birlikde gedib-gelerdiler. Herden olurdu, uşaq vaxtı bir-birine forslanıb yolu ayrı gedirdiler. Maya çox decel uşaq olmuşdu. Ele indi de bu şıltaqlığın, decelliyin elametleri qalmışdı davranışında... Ona göre de Efsanenin uşaqlıqda küsmeyine haqq vermek olardı. Amma son iller bele şeyler tekrarlanmırdı. Hem de böyümüşdüler axı. Amma bugünkü kobudluğu qebul etmek istemirdi Efsane. Ona göre de, axırıncı ders qurtaran kimi, refiqesini gözlemeden çantasını yığıb, sinifden çıxdı. Maya

<< 1 ... 75 76 [77] 78 79 ... 101 >>