olan sizde yoxdur. Deqiq bilirem.
Oğlan çiyinlerini çekib, belini donqardaraq kitabları yerine yığmağa başladı. Kenardan baxan Mayada nedense küt tesiri yaradırdı bu oğlan. Xüsusen de, belini donqardanda lap filmlerde gördüyü neondertallara benzedi.
Başını bulayıb dükandan çıxanda dodaqaltı mızıldadı: – Gör kimlerdir kitab satıcıları, ay yazıq!...
Raufun zengini gözlemeye sebri çatmadı. Onun küçeye çıxdığını gören Rauf esebi hereketle maşını işe salıb celd ona teref sürdü. Bu vaxtı tinden başqa maşın göründü ve süretle yolu keçmek isteyen Mayaya teref yöneldi. Qız özünü toparlamamış, qefil basılan eylecin tükürpedici sesi eşidildi. Maya yüngül bir oyuncaq kimi atılıb, yandakı başqa bir maşına çırpıldı. Özünü itirmiş Rauf ve etrafdakı adamlar süretini azaltmadan şütüyüb keçen maşına ehemiyyet vermeden, yere uzanmış qızın yanına yüyürdüler. Bezileri maşının nömresinin saxta olduğundan xebersiz halda onu telesik qeyd edirdiler. Mayanın huşu hele özünde idi. Astadan zarıyırdı. Rauf ömründe bu qeder heyacan keçirmemişdi. Bir defe en yaxın dostu qolları üstünde keçinmişdi, yalnız o zaman. Tesadüfe bax, avtoqezadan...
Ondan sonra az ölüm, az facie görmemişdi. Amma indiki kimi yanıb-yaxılmamışdı. Hirsinden gicgahlarının damarları göyerib, şişmişdi. Her kesi, her şeyi didib-parçalamağa hazır idi. Qollarındakı kömeksiz ve ölümle çarpışan bu qıza pislik etmek isteyen her kesin qanını içe bilerdi bu an. Maya qan çökmüş gözlerini aralayıb müellimine baxırdı. Qırıq-qırıq, rabitesiz cümleler işledirdi. Gah Efsaneden üzr isteyir, gah da Raufdan kömek dileyirdi...
− Arzularım çoxdur, müellim... Hele çoxdu. Ölmek istemirem...İstemirem!
Rauf udqundu:
− Ölmezsen, xırda yaradır, ölmezsen, qorxma. Sen möhkem qızsan axı. İnadcılsan. Sen heç bele asan meğlub olmazsan axı... – deye-deye, süretle onun yaralarını nezerden keçirirdi. Sol terefden başı yarıldığı üçün, saçları qeribe qoxulu nem qanın içinde idi. Sol terefden qolu da qırılmışdı. Artıq huşu tamam getmek üzre olsa da, Rauf

<< 1 ... 79 80 [81] 82 83 ... 101 >>