oğlandır.
− Hem de sadelövh. - Rauf elave etdi.
Eyninde açıq qehveyi nazik gödekçe, cins şalvar olan, boybuxunlu Efqan qapını açıb, sakitce içeri daxil oldu:
− Meni çağırmısınız, İlqar müellim?
− Çağırmışam, keç eyleş.- stola işare etdi. - Raufu tanıyırsan artıq. Seninle danışılası sözü var.
Oğlanın nece dilxor olduğu o deqiqe üzünden hiss olundu. Amma dinmedi, keçib Raufla üzbeüz eyleşdi:
− Hele işi qurtarmamısan?
− Yardımınızla tez qurtararam.
Efqan yerinde qurcuxdu. Gözucu İlqara baxıb, yene Raufa sarı döndü:
− Bacadığımı etmişem, edecem de...
− Onda deyin görüm hemin gün silah niye sizde qalmışdı?
Efqan caşqın- caşqın gah İlqara, gah da Raufa baxdı:
− Ne silah? Men onu rehmetlik Elçin müellime vermişdim.
Rauf onun gözlerine baxdı:
− Vermemişdiniz Efqan, vermemişdiniz!
Efqan hövseleden çıxdı:
− Sübutun olmadan heç vaxt boynuma şer ata bilmersen.
Hemişe ofise gelende silahı ona tehvil verirdim.
− Amma bu defe vermemişdiniz.
− Dedim vermişdim, bilmediyini üzüme durma!
İlqar sert sesle acıqlandı:
− Efqan, sakit ol! Heç kes sene şer atmır. Ne var, ne bilirsen hamısını de, and olsun ki, seninle heç bir işim olmaz.
Efqan esebi hereketle ayağa qalxdı:
− İlqar müellim, incimeyin. Amma öz haqqlarımı bilirem. -otaqdan çıxdı.
Rauf İlqarla telesik sağollaşıb, onun ardınca telesdi. Efqan aşağıda dayanmış qapıçıya el-qolunu ölçe-ölçe nese danışırdı. Aşağı düşen Raufu görüb qaşqabağını tökdü. Rauf onlara yaxınlaşdı:
− Efqan, seninle birce kelme teklikde danışa bilerik?
− Yox!
− Yalnız beş deqiqe.
Efqan sifetini turşudub, onu işare ile dehlizin başındakı boş otağa çağırdı.
Rauf Efqanın eyleşmesine ehemiyyet vermeden, ayaq üste divara söykendi:
− Efqan, sen pis adam deyilsen. Bilirem, yeqin seni qorxuzublar.
Ailen var... Amma bize kömek elesen, söz verirem ki, sene nese etmelerine imkan vermeyecem. Seni hebs etmeyeceklerine zamin dururam.
Efqan başını dönderdi:
− Sence men uşağam?
− Uşaq deyilsen, Efqan, uşaq deyilsen. Ona göre de taleyin

<< 1 ... 82 83 [84] 85 86 ... 101 >>