Onun işlerini, elaqelerini xeber vermek üçün. Bütün bunlardan xeberim var. Amma hemin gün ne baş verdi, gelen kim idi?
Efqan gözlerini ağır-ağır qaldırdı:
− Menim xeberim yoxdu. Mescid haqqı, gelenin kim olduğunu görmemişem. Ancaq... – azacıq susub, Raufun zehmli üzüne baxdı, – ancaq gördüyüm onlar idi... Kamranla Mirehmed. Bilirdim ki, onun qonağı olacaq. Nese vacib danışıq
olmalı idi. Bir gün evvel men eve gedende mene basqın elediler. Bir de gözümü açanda, gördüm Kamran durub qarşımda. Mirehmed de yanımda. Dedim ki, bu ne demekdir, Kamran müellim? Soruşdu ki “arvadını çox isteyirsen?” Deli olmuşdum
az qala. Üreyime min cür qara-qara fikirler geldi. Nece istemeyerdim axı, – köks ötürdü, – neçe il yalvar-yapışdan sonra, birteher razı oldu atası. Neyse, soruşdum o ne sözdür,Kamran müellim? İnan alaqaranlıq otaqda Kamranı o sifetde
kim görseydi davam getirmezdi. Diqqetle gözüme baxdı, Vallah, bir saniye de baxa bilmedim. Ne qeder nifret, kin olarmış baxışda. Qeddarlıq, celladlıq yağırdı eclafın üz-gözünden. Elinde de bir tapança, özü de elcek geyinmişdi.
Dedim, Kamran müellim, Vallah heç ne başa düşmedim...Güldü... Dedi ki, “bu silahı tanıyırsan?”. Diqqetle baxdım ki, Elçin müellimin silahıdır. Ofisde olanda özüne verirdim, eve gedende yene mene qaytarırdı. Evde silah saxlamaqdan, silah
gezdirmekden qeti xoşu gelmirdi. Deyirdi, silah adamı ondan istifadeye sövq edir... Neyse, üstümden açmışdılar. Dedim,“tanıyıram.” Dedi ki, “bu silahda tekce senin, bir de Elçinin el izi var. Onu öldürüb, senin üstüne atardım. Lap lazım
gelse, seni de öldürerdim ki, guya qorxudan intihar etmisen. Amma, yazığım gelir, başa düşen oğlansan. Hem ailelisen, genc, gözel qadının var..."Bu sözleri eşidende nece dehşete gelmişdim. Onlar uzaq qohum idiler axı. Amma, doğrusu Elçin müellimi gözü götürmediyini bilirdim... Hiss elemişdim... – udqunub, azacıq susdu.
Rauf sebirsizlikle:
− Bes sonra?
Efqan başını buladı:
− Sonra heç ne. Meni ailemle hedelediler. Kimese nese desem min cür

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 101 >>