dehşetli cezalar sadaladılar. Özüme göre qorxmurdum, aileme göre, körpe qızıma göre... Neyse, dediler ki, sabah silahı bir behane ile Elçine vermeyim. Deyim ki, guya
maşında qalıb, ya ne ise bir behane. Onsuzda onun xasiyyeti ele idi ki, vermesem heç istemezdi, maraqlanmazdı da. Bir de dediler ki, guya bir neferin ora geldiyine şahidlik etmeliyem.
Amma çox tesadüf ola biler ki, bütün bunlara ehtiyac olmasın, hamısını da unudum getsin. İnan, Allaha nece yalvarırdım ki, kaş heç ne olmasın. Qetl hazırlandığını başa düşmüşdüm artıq.
Rauf fikirli halda onun sözünü kesdi:
− Demeli deqiq deyilmiş. Yeni, orda hansısa vacib söhbet gedecekmiş, bu da Elçinin taleyini hell edecekdi. Kamranla Mirehmed ora gelir, silahı senden alırlar. İçeride nese danışırlar, söhbet alınmır. Elçini gözlemediyi halda öz silahından
qetle yetirirler. Ve, çıxanda, – birden duruxdu, dayan bir, demeli seni de onlar yaralayıb, özü de gözlemediyin halda.
Efqan teeccüble ona baxdı:
− Ele bil orda olmusan. Amma, bir az başqa cürdür. Qonaq tamam başqa adam idi.
Rauf dikeldi:
− Kim?
− Bunu göre bilmedim. Kamrangil meni postumdan uzaqlaşdırdılar.
Heç yarım saat keçmemişdi ki, içeriden Elçin müellimin sesi geldi. Nese deyib, acıqlandı. Sonra da ateş sesi eşitdim. Canıma üşütme düşdü. Mescid haqqı, dizlerimi
saxlaya bilmirdim, dayana bilmeyib stula çökdüm...Bu vaxt qapı açıldı, Kamran telesik menim tuşuma geldi. Gücle ayağa qalxdım. Dedi “şertimiz yadında?”. Dedim “he”.
Qorxumdan özümde deyildim heç. Boğazım qurumuşdu. Silahı qaldırıb mene tuşladı, dedi “kimese nese desen, özünü ölmüş bil, gözümüzün altındasan”, bir ateş açdı. Yıxıldım. Daha heç otaqdan kimin çıxdığını da görmedim. Onlar uzaqlaşandan
sonra polise zeng vurmalı idim...Neyse, sonra başa düşdüm ki, meni niye öldürmek istemeyibler. Onlara şahid lazım idi, yalançı şahid. Bir-iki neferi pulla
şahid tutmuşdular ki, guya “qatil” ofisin binasına girende görübler.
Amma içeride de kimse olmalıydı. Özü de yaxın adamlardan. Öz silahı ile

<< 1 ... 86 87 [88] 89 90 ... 101 >>