de ona göre vurmuşdular ki, men terefden arxayın olsunlar. O silah tek mende olurdu, bilirdiler ki. bununla qorxu altında saxlaya bilerler meni. Mentiqe göre
de, “qatil” ancaq Elçin müellime göre gelmişdi, meni öldürmemeli idi. Sonra da silahı özüme qaytardılar.
Rauf qaşqabaqla dillendi:
− Hebs olunan adam da, guya onu öz silahı ile öldürüb. İndi, şeherde çoxları şexsi silah saxlayır evinde. Müdafie üçün. Hardan bileydi ki, silahından günahsız yere öz eleyhine istifade olunacaq. Ona göre deyibler ki, adam her danışdığını yüz ölçüb
bir biçmelidir. Hemin adam, hirslenib Elçini hedelemişdi. Sonra da bu ehvalatı çoxdan unudub. Amma bu vaxt orada olan qatillerin yadından esla çıxmayıb. Daha da işlerini yüngülleşdirib.
Efqan yazıq-yazıq dillendi:
− Bes indi ne olacaq? Onlar bağışlamayacaq. Heç vaxt! Men cehennem, amma...
Rauf sözünü kesdi:
− Bu günden siz xüsusi mühafize altında olacaqsınız. Qalır birce gelenin kimliyini araşdırmaq. O da melum olsa, onların şansı qalmayacaq. Yoxsa, hemin adam qisas ala biler. Eleleri meqsedleri üçün her vasiteye el atırlar.
Telefonu götürüb kimese zeng etdi...
* * *
Maya gözlerini açıb, etrafına baxdı. Şaşqınlığı birce an çekdi.Yene de palatada olduğunu, bura qeza neticesinde düşdüyünü xatırladı. Başını dönderende anasını gördü. O, stulda oyaq kimi oturmuşdusa da, deyesen gözlerini yuxu tutmuşdu.Ona yazığı geldi. Kaş Rauf müellime qulaq asardı. Onda bütün bunlar olmazdı. Amma ele bu veziyyete onun ucbatından düşmemişdimi?! Üreyinde Raufu yamanladı. Birden sağ qalmasaydım, ya da ömürlük şikest olsaydım?! Nece olardı, ne ederdi yazıq valideynlerim. Allah bilir, dünenden beri neler keçiribler. Mayanın yanında özlerini şen gösterirlerse de, halları üstlerinde deyil hele de...Yeniden gözlerini yumdu. Bu vaxt dehlizden ses eşidildi.
Nezaretçi tibb bacısı kiminlese mübahise edirdi:
− Dedim ki, olmaz! Tapşırıblar ki, ailesinden başqa heç kese girmek olmaz içeri.
− Men "heç kes" deyilem, mene olar.
− Ay balam, niye başa düşmürsen?

<< 1 ... 87 88 [89] 90 91 ... 101 >>