Bu camaata niye söz çatdırmaq olmur, göresen? Dedim ki, olmaz!
− Vallah, özüne deseniz ki, gelen menem, deyecek gelsin. Qoyun keçim, en yaxın refiqesiyem, bacısıyam...
Maya Efsanenin sesini tanımışdı. Sevincinden üreyi esdi. Gör yanıma gelmek üçün ne qırğın salıb. Ay seni, hardan bildi ki, bu deqiqe onu fikirleşirdim. İrade xanım diksinen kimi olub, ayağa qalxdı. Qızının oyandığını görüb, alnından öpdü:
− Can, oyanmısan?
− He... De ki, Efsaneni buraxsınlar içeri.
− Sen dincelmelisen axı...
− Ana...
− Yaxşı. – İrade xanım narazı qalsa da, çöle çıxdı. Az sonra Efsane acıqlı-acıqlı tibb bacısına göz süzdürüb, içeri keçdi. Çarpayıda başı sarıqlı, qolu gipsde olan qızcığaza
baxıb, kövrek sesle:
− Maya... – dedi, ağlaya-ağlaya yüngülce onu qucaqladı. Defelerle o üz, bu üzünden öpdü:
− Bağışla, xetrine deydim dünen. Senin derdine şerik olmaqdan, daha da küsüb getdim. Canım menim, gözel dostum bağışla...
Maya da ağlamağa başladı. Dünenden beri içine dolmuş, sanki boğazında tıxanmış göz yaşları yumru yanaqlarından yuvarlanaraq, balıncına damcılandı. Qarşısındakı en eziz, en doğma adamı tek qolu ile berk-berk özüne sıxdı:
− Sen meni bağışla, kobudluq eledim. Senlik ne var ki, könlümü alıb güldürmek isteyirdin.
Yene bir-birinin göz yaşına islanmış üzlerinden öpdüler. İrade xanım qapını açıb onları bu halda görende, üreyi kövreldi, içeri girmeyib qapını örtdü. Efsane elinin arxası ile gözlerini sildi:
− Ne pis qızsan sen, niye xeber vermemisen ayılan kimi? Bu gün seher dersde gördüm gelmemisen, çox teeccüblendim. Fikirleşdim ki, teneffüsde zeng vuraram. Ele dersin ortasında Eldar dayı müellime zeng eleyib hadiseni dedi. Uşaqlar hamısı
çox narahat olublar. Menim lap üreyim partlamışdı. Başladım ağlamağa. Müellim gördü sakitleşmirem, dedi ki, yaxşı, dur get eve.
− Sen de dersden qalmağa behane tapdın, he?
İkisi de gülüşdüler. Efsane burnunu çekdi:
− Ne bilmişdin?! Hele sen var ha! Ele bilirdin bele asanlıqla canını qurtaracaqsan? Hele ceza müddetin bitmeyib,

<< 1 ... 88 89 [90] 91 92 ... 101 >>