olduğunuzu demeseniz, atama her şeyi danışacam. Deyecem ki, bu veziyyete size göre düşmüşem. O da hamısını polise deyecek. Qoy her şey qanunla hell
olunsun.
Rauf gülümsedi:
− Meni hedeleyirsen?
− Sadece xeberdarlıq edirem. Beli, deye bilersiniz ki, men heddimi aşıram. Danışığım da bir qız uşağı üçün namünasibdir, sertdir. Amma, acığınıza da gelse de bu günden sizin şagirdiniz deyilem.
Rauf ayağa qalxdı:
− Narahat olma, Maya! Lazım olan her şeyi atana danışmışam. Şagirdim olmamağına geldikde, esla incimirem. Senin kimi şagirdle dil tapmaq asan deyildi... Sert danışığına qaldıqda, bu menim xoşuma geldi. Çünki, nece varsan, ele de hereket
edirsen. Hemişe bele qal. Helelik!
− Elvida!
Rauf bu ters qızı gülümser baxışla bir de süzüb, başını buladı ve otaqdan çıxdı.
Maya yanındakı dolabın üstündeki qutunu eline aldı. Bu onun dünyada olduqca çox sevdiyi bir şey – şokolad idi...
Raufun maşında gözlediyi artıq 20 deqiqe olmuşdu. Hezin bir mahnı qoyub, yene adeti üzre oturacağa söykenmişdi. Söykenili olsa da, yandan kiminse geldiyini hiss edib, başını qaldırdı. Maşının ön qapısı açıldı ve gelen adam oturacaqda özünü rahatlayıb,qapını bağladı.
− Bizi uşaq kimi aldadıblarmış.
Rauf kinayeli gülümsedi:
− Men deyendir?
− He... Ateş öz silahından açılıbmış.
Rauf üzünü ona dönderdi:
− İlqar, hazır ol, hele çox şey eşideceksen.
İlqar ürkmüş nezerlerini ona dikdi:
− Narahatam nese. Sen de bir az deli eleme. Ne eşidecem?
− Her şey alınsa, heqiqeti.
− İnşallah!... - fikirli halda astadan dillendi.
Maşın zoğalı rengde, qehveyi çerçiveli darvazanın qarşısında dayandı. Onlar maşından düşüb, qapının zengini dörd defe seslendirdiler. Yaşlı bir kişi qapıya çıxdı:
− Xoş gelmisiz.
Rauf salam aldı:
− Sağ ol, Cefer dayı. – sonra üzünü qonağa tutdu – keçek içeri.
Qapını bağladılar. Bu vaxt heyetde oynayan qeşeng, qarabuğdayı bir qız uşağı hoppana-hoppana onların qarşısına qaçdı:
− Rauf geldi, Rauf...
Bu Efqanın qızı idi. Dünen Efqanın etirafından sonra, yoldaşı ile

<< 1 ... 91 92 [93] 94 95 ... 101 >>