qaşlarını düyünledi:
− Bele olacağını dememişdiniz heç biriniz. İşleri korladınınız. Heç bir oğlanı da aradan götüre bilmediniz.
− Bunun pula dexli yoxdur! – Mirehmed esebi halda qışqırdı. Kişi sert baxışlarını onun üzünde gezdirdi:
− Adam eledim, qudurdun?
Kamran Mirehmedle ani baxışdı. Bu kişinin heç xoşuna gelmedi. İndi onlar üz-üze yatan canavarlara benzeyirdiler. Bir-birini parçalamaqdan qorxaraq, ehtiyatla baxışırdılar. Kişi astaca elini stolun üstündeki tapançaya qoydu. Bacanaqların baxışından xeyanet qoxusu gelirdi...Kamranla onun eli eyni vaxtda qalxdı, lakin birce anın sehvi Kamranın alnında qırmızı delik açdı. Kişi çox serrast atıcı idi. Qorxuya düşmüş Mirehmed tir-tir esmeye başladı. Stolun üstüne serelenmiş Kamrana teref baxmağa bele cesaret etmeden, dili dolaşa-dolaşa yalvarmağa başladı:
− Qurban olum, mene deyme. Hamısı senin olsun. Bunu da özüm basdıraram. - Kamranı gösterdi. – Qoy redd olum, gedim burdan, ne men seni tanıyıram, ne de sen meni...
Kişi soyuqqalıqla onun sözünü ağzında qoydu:
− Mene şahid lazım deyil!
İkinci güllenin sesi bağın divarları arasında eks-seda verdi. Silahını elinden qoymadan, sanki heç ne olmayıbmış kimi ayağa qalxmaq isteyirdi ki, heyetin hasarlarından içeri aşan
maskalı şexsler onu mühasireye aldılar:
− Teslim olun! Silahı atın! Hebs olunursunuz!
Kişi kinaye ile gülümseyib, silahı yere tulladı:
− Bu da axırı...
Heyetin böyük qapısı açıldı. İlqarla Rauf da qrupunun başçısının ardınca içeri daxil oldular. Kişini gören İlqar teeccüble içini çekdi:
− Bu ki, en meşhur merkezi bankın sedridir. – bankın adını çekdi.
Doğrudan da teeccüblü idi. Onun neyi çatmırdı göresen? Rauf qaşqabaqla meyidleri gösterdi:
− Bunlar da yezneleriniz.
İlqar onları indi gördü. Kamranın dağılmış beynini görende halı deyişirdi, belesini heç görmemişdi. Rengi tamam qaçdı. Öz-özüne danışırmış kimi pıçıldadı:
− Allah heç vaxt nahaq qanı yerde qoymur, Kamran. Elçin nahaq getdi. Amma, heyif ki, bacılarım da bedbext oldu...
Kişinin

<< 1 ... 95 96 [97] 98 99 ... 101 >>