turşutdu:
− Sarışın lazım deyil.
− Niye? Başqası da var... Şabalıdı saçlı, yumrusifet. Onda onlara gederik. - Raufun uğunduğunu görüb, şehadet barmağını ona silkeledi. - Ciddi deyirem, gülme. Demek ki, razısan.
Rauf ayağa qalxdı, gödekçesini götürüb, dehlize çıxdı. Orda ucadan seslendi:
− Bes olmaz ki, menim dediyime gedesiniz?
Otaqdan ananın çaşqın sesi eşidildi:
− Ay sene qurban olum!
* * *
Qızıl payızın son ayı idi... Artıq iki ay yarım idi ki, Maya İncesenet Universitetinin telebesi idi. Derslere hevesle hazırlaşır, yaxşı oxuyurdu. Avtoqezadan sonra aldığı zedeler de tamamile sağalmışdı. Bu gün onun ad günü idi. Dersden icaze alıb eve tez gelmişdi. Anası demişdi ki, axşam dayıları, xalaları, bibisi qonaq gelecek. Birlikde 19 yaşını qeyd edecekler. Otağına keçib gündeliyini vereqledi. Bu günden teze gündelik tutacaqdı. Keçen ilin xatirelerini yazdığı kitabçada daha yer qalmamışdı. Öten günleri sehifeleyib, öteri baxdı. Bu vaxt Rauf müellim haqqında yazdıqları fikirler, ehvalatlar qarşısına çıxdı...O hadiseden sonra, daha hazırlıqdan çıxmışdı. Amma atası Raufun eslinde kim olduğunu deyende xeyli xecalet çekmişdi. Sen deme Mayanın quldur sandığı müellimi, ehtiyatda olan zabit, hem de çox yaxşı xefiyye imiş. Sonradan istemişdi zeng edib üzr istesin, amma utanmışdı, hem de qüruruna sığışdırmamışdı. Qapının zengi çalındı. Yemeyi qarışdıran İrade xanım berkden seslendi:
− Maya, qapı...
Maya tez gündeliyi döşeyin altına qoyub, qapıya cumdu.Qapını açanda teeccübünden ve heyretinden çaşıb qaldı. Gözlenilmez qonaqların gelişi onu çox heyretlendirdi.
Gelen Raufun atası Mahir ve anası Gülnaz xanım idi. Ailesinde Mayadan başqa heç kes onları tanımırdı. Gülnaz xanım çaşqın-çaşqın onlara baxan qızı qucaqlayıb öpdü:
− Ad günün mübarek, qızım.
Mahir de qızın alnından öpdü:
− Qızımız bir düyme de böyüdü. – gülümsünüb qapıya gelen Eldarla el tutuşdu. Maya baş verenlerden hele özüne gelmemiş, el telefonunun melodiyası seslendi:
− Beli?!
− Seni tebrik edirem,

<< 1 ... 97 98 [99] 100 101 >>