bilmirdi.Eslinde ziyalı ailesi idi onlar.Ata Hilal ve ana Gülüzar öz kendlerindeki mektebde müellim idiler.Valideynleri hem de müellimleri olmuşdu Vüsalın.Evde ve mektebde valideyn nezareti üzerinden eskik olmayan Vüsal mektebi ela qiymetlerle bitirse de ali mektebe qebul imtahanlarına getmedi.O zaman çox aşağı olan müellim maaşıyla gücle dolanırdılar.Bakıda yaşamaq, oxumaq ona göre deyildi.Bunun kiraye pulu, gündelik xercliyi vardı.Ehh, bunları düşündükce ne qeder ağır olsa da ali tehsil isteyini üreyinde hemişelik arzu olaraq saxladı. Bu çetinlikler azmış kimi atasının qefil ölmesi onu çox sarsıtdı.Artıq qerarında qeti idi.Gedecekdi..Qerib ölkede alver edir, qazandığını anasıyla bacısına gönderirdi.Her defe de pulla birlikde Sünbüle uzun-uzadı bir mektub yazıb gönderirdi.Mobil telefon o zaman çox az adamda vardı.Ev telefonuna arabir zeng edende de anasının kövrek sesini eşitmeye dözmezdi.Her zenginde söhbetin mezmunu texminen eyni olardı.Telefonun uzun çağırışından ana hiss edirdi ki, gelen zeng oğlundandır.Harda olsaydı uşaq kimi ayaqları ese-ese telefon olan otağa qaçar, desteyi götürerdi.Desteyin o üzünden ses gelmemiş ana hissiyyatıyla balasının nefesini duyardı sanki:




-Sesine qurban olum, ay oğul.

-Ay ana, heç danışmadım.Hardan bildin ki, menem?Men sene qurban,ay ana.Necesen, bacı necedir?

Gülüzar handan-ana göz yaşını silib, qeherlenmiş boğazını arıtlayıb cavab vererdi:

-Hamımız yaxşıyıq.Her şeyimiz de var.Birce sen yoxsan.Tez qayıt oğlum.Yoxsa senin fikrinden atanın yanına gedecem men de.Onsuz da axır vaxtlar yaman tez-tez girir yuxuma kişi.Her defe de seni soruşur menden.

Anasıyla danışan kimi onun yene ağlayıb-sızlaması qanını qaraltsa da büruze vermirdi.Her defe de zarafata salıb söhbetin mövzusunu deyişmeye çalışırdı.

-Hee meni soruşurdu?Ne deyirdi atam?Belke menimçün darıxıb, meni yanına aparmaq isteyir kişi?-Zarafatla dediyi bu sözlerden Gülüzar daha da kövrelib hönkürerdü.

Gülüzarın deyişmeyen dialoqu her defe

<< 1 [2] 3 >>