yarğanın dibine tökülerken öz-özüne pıçıldadı:
-Niye yaşayım...kimim qaldı menim...
-Niye yaşayım...kimim qaldı menim...
Yarğanın kenarından son addımı atmaq isteyirdiki, qarnında yaranan güclü ağrıdan diksinib bir addım geri çekildi. Ağrıya dözmeyib, dizleri üste çökdü. Özüde hiss etmeden gözünden yaş süzülürdü... Axan her damla üreyine yığılıb qalmış kederi, kini, acizliyi özüyle aparırdı sanki. Artıq hönkürürdü, getdikce hayqırışa çevrilen ses tonuyla öz-özüne danışmağa başladı:
-Besdi...yoruldum. Bezdim bütün bunlardan...Bezdim! Niye ancaq men?! Niye?! Anam...inandığım Murad! Anam meni tek qoyub getdi... Bes Murad?! O söz vermişdi...meni esla incitmeyeceyine söz vermişdi! Bes indi hardadı?! Niye gelib xilas etmir meni...niye axı...
Hele de göz yaşlarını saxlaya bilmesede, ağır bir yükden qurtulmuşdu sanki. Derinden nefes alıb ayağa qalxdı. 10 deqiqe evvel özünü atmaq istediyi yarğana, indi qorxudan titreyerek baxdı. Sanki indi gecenin qaranlığını, havanın soyuqluğunu hiss edirdi. Geri qayıdış yoluna baxanda, bura hansı cesaretle geldiyini anlamadı. Ele bil gecenin yarısı bura
cesaretle geldiyini anlamadı. Ele bil gecenin yarısı bura gelen başqa Benövşe idi, yarğanın qaranlıq dibine özünü atmış Benövşe...

Seher Südabe müellimeyle, Naile xanım oyandıqda masada seher yemeyinin hazır olduğunu gördüler. Onlar hele teeccüb içindeyken, Benövşe bir sinide çayları getirib masanın üzerine qoydu. Südebe müellimeyle xalasının ona teeccüble baxıb, gülümseyerek dedi:
-Seher men duranda siz yatmışdız. Buyurun süfreye.
Eslinde yalan deyirdi. Bütün geceni oyaq qalıb fikirleşmişdi. (müellif: Cemile Memmedli) Ne olduğunu, kim olduğunu, ne üçün yaşadığını düşündüşdü. Bir gece de yaşadıqları onu yetkinleşdirmişdi sanki. Heyatında ilk defe öz heyatı haqqında qerar vermişdi ve bu qerarın arxasında dayanacaqdı, ne bahasına olursa olsun.
İndi de dünen düşündüklerini yadına salıb, xalasına baxaraq dedi:
-Hele de meni özünüzle aparmaq isteyirsiz?
Naile xanım

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 42 >>