deyil. Bakıda sene en gözel paltarları alacam.-deyib gülümsedi.
Benövşe bu xebere uşaq kimi sevinib, xalasını qucaqladı. Eslinde o gözel paltarlara göre yox, Muradı görmek mecburiyyetinde olmayacağına sevinirdi. Çünki bilirdiki Muradı gördüyü anda, ezablar bahasına aldığı gücü itirecekdi.

Murad kend arası eyri yollarda maşını sürerken, beyni yüzlerle sualla meşğul idi. Anlayırdıki hissiyatı onu aldatmayıb, bu işde nese var. Ne anasını, ne de Benövşeni tam günahlandıra bilmirdi. Bütün suallarına cavab tapmaq üçün Benövşe ile danışmalı idi. Sonunda Südabe müellimenin evine çatıb, maşından endi. O qeder heyacanlı idiki, darvazanı döymeden içeri keçdi. Südabe müellimeni heyetde görüb, sevinerek ona yaxınlaşıb:
-Salam müellime, necesiz? Bağışlayın, Benövşe burdadı, onu çağıra bilersiz?-deyib ümid dolu gözlerle ona baxdı..
ßölüm 12 “Susqun…”
-Salam müellime, necesiz? Bağışlayın, Benövşe burdadı, onu çağıra bilersiz?-deyib ümid dolu gözlerle ona baxdı.
Südabe müellime xalatının cibinden çıxartığı qatlanmış vereqi ona uzadıb dedi:
-Oxu...
Murad heç ne anlamasada, kağızı ondan alıb sebirsizce oxumağa başladı:
"Salam. Nece başlayım bilmirem. Belke de, indi menden zehlen gedir. Eslinde indi menimde özümden zehlem gedir. Çox aciz oldum hemişe. Ezildim...amma menim kimi ezilenleri görüb susmağı öyrendim. Ne qeder düzgün olmadığını bilsemde, susdum atamın çekdirdiyi eziyyete, ananın etdiklerine. Ele bildim bele olmalıdı. Heyatımdaki tek düzgün olan şey seninle evlenmeyim olsaydı... Amma o bele düzgün deyildi. Ne sen meni tanıdın, ne men seni. Nece tanıyaq axı? Hele de bilmirem seni her görende üreyim heyecandan esirdi, yoxsa biri görer qorxusundan. Heç vaxt xoşbextliyin ne olduğunu bilmedim. Hamı xoşbextliyin rahat heyat ve ailede olduğunu deyirdi. Bilmirem... Mene ele gelirki xoşbextlik üçün başqa nese lazımdı. İndi gedirem. Heyatımda ilk defe
özüm haqqında qerar verib, gedirem. Bu heç vaxt hiss etmediyim hissdi. Hemişe kiminse qerarlarıyla yaşamışam,

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 42 >>