atamın, senin ve ananın. 1 gecede ne qeder facie yaşasamda, gülmek keçir üreyimden. Öz yolumu özüm seçdim çünki. Xeyal bele ede bilmediyim bir şeydi bu. Sene bunu günahsız olduğumu demek üçün yazmıram. Sadece ne hiss etdiyimi bil istedim. Bilmirem niye, amma bu dünyada meni senden başqa heç kim anlaya bilmez kimi gelir mene. Seni nağıllardaki cengaver zenn etmişdim, meni qoruyan cengaver... Bilmirem, heç ne bilmirem. Ne sen, ne özüm, ne de biz haqqında. Eger gelsem, qayıtsam kim olduğumu, ne olduğumu öyrenib qayıdacam. Söz verirem! Senden ferqli olaraq men sözümün üstünde duracam. Ya elvida, ya helelik."
Murad heç ne anlamamış kimi mektubun her setrini, her cümlesini tekrar-tekrar oxudu. Eslinde bu onu ne qeder teeccüblendirsede, Benövşenin ne yazmaq istediyini anlamışdı. (müellif: Cemile Memmedli) Qarma-qarışıq mektebli xetti ile yazılmış, bir vereqi doldurmayacaq qeder az olan cümleler sanki Benövşenin ne hiss etdiyini anlatmışdı ona. Bir anlıq donsada, özüne gelib dedi:
-Hara...hara getdi?
Südabe müellime özüne mexsus hökmle dedi:
-Sen nece kişisenki arvadının harda olduğunu menden soruşursan?
Murad:
-Bağışlayın müellime. Sehv etdiyimi bilirem. Xahiş edirem hara getdiyini deyin. Başına bir iş gelmemiş tapım onu, ailem dağılmasın.-deyib başını aşağı saldı.
-Yox, onun başına bundan sonra pis heç ne gelmez. Qelbi qırılıb, sen onu geri getirsende bunun faydası olmayacaq.
-Size hörmetsizlik etmek istemirem, amma siz demesezde, özüm onu mütleq tapacam.
-Oğlum men Benövşeni uşaqlığından tanıyıram. Üzü heç vaxt gülmedi onun. Sen de onu xoşbext etmeyi bacarmadın. İcaze ver xoşbext olmağı özü öyrensin. Hemişe kimdense aslı ola bilmezki. Eger onun xoşbext olmasını isteyirsense, axtarma onu.
Murad eşitdiyi sözlerin doğru olduğunu bilirdi. Amma içindeki qürur, onun olanı itirme qorxusu ve qeribe bir qısqanclıq Benövşeni serbest buraxmağa icaze vermirdi. Bunu bilsede, yumruğunu sıxıb, zorla pıçıldadı:
-Yaxşı...

Benövşe ilk defe idi bu qeder uzun

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 42 >>