tebrikler, ona xoşbextlik arzulayan insanlar...bütün bunlar Benövşeye bir yuxu, xeyal kimi gelirdi. Ağ gelinliyinde evden çıxarken, son defe baxmışdı uşaqlığının keçdiyi eve. Olduqca kasıb, köhne görünen o evde ancaq pis xatireleri vardı. Göz yaşları, atasının heç bitmeyen qezebi, anasının qemgin
baxışları... Üreyinin derinliyinde bu evden sonsuzadek çıxacağına sevinse de, xeste anasının "ata" demeye utandığı adamla tek qoymaq istemirdi. Bu evden yox, anasından ayrıldığı üçün gözünden bir damla yaş axıtmışdı. Bu son ağlayışı olacaqdı. Muradın onu esla ağlatmayacağına ele inanırdıki... Belke de heyatdaki en böyük sehvimiz inanmaqdı...

Yeni evine addım atdığı ilk anda, qaynanası üzüne zorla yerleşdirdiyi süni gülümsemesiyle ona yaxınlaşmışdı. (Müellif: Cemile Memmedli) Gelinini onu incidecek derecede berk qucaqlayıb, qulağına pıçıldadı:
-Narahat olma gelin, atan evi üçün çox darıxmayacaqsan...

1 AY SONRA:
Bu bir ay erzinde Alagöz xanım Muradın beynine asta-asta zeherini yeridirdi... Evde çox şey itmeye başlamışdı. Kiçik, deyersiz eşyalar, Firuzenin paltarları...amma nedense bunların hamısı tapılırdı- Muradla Benövşenin otağında. Alagöz xanımın bütün cehdlerine baxmayaraq yeni evliler xoşbext idiler...heleki.

Murad:
-Firuze tez gel. Men işe gecikirem. Seni texnikuma qoyub, getmeliyem- deyib,
heyetde maşının yanında var-gel edirdi.
Firuze çantasına defterlerıni qoyub, qışqırdı:
-Gelirem qaqa.
Alagöz xanım övladlarının bu şirin telaşına gülümseyerek baxırdıki, gelinin otaqdan çıxdığını görüb üz-gözünü esebilikle qırışdırdı. Birden diqqetini gelinin olduqca halsız ve üreyi bulanırmış kimi görünmesi çekdi. Ağlına gelmiş fikirle, öz-özüne qezeble:
-Yox, birce bu çatmırdı. Bunun encamına mütleq baxmalıyam.- deyib celd Firuzenin otağına getdi. Qızının elinden defterini zorla alıb, masanın üzerindeki qelemi götürüb nese yazmağa başladı. Yazdığı vereqi cırıb, qızına uzadıb dedi:
-Burda yazan dermanı bu gün mütleq alırsan!
Firuze vecsizce

<< 1 2 [3] 4 5 ... 42 >>