Benövşe ani bir hereketle geri çevrilmişdi. Masanın üzerindeki jurnalı götürüb, Murada baxmadan dedi:
-Men çox meşğulam, bele menasız söhbetlere ayıracaq vaxtım yoxdur.
Murad eşitdiklerine inanmırmış kimi gözlerini Benövşeye dikdi. Amma o Murada inadına baxmırdı sanki. Murad ümidini üzüb sinifden çıxmaq isteyirdiki Benövşenin son sözleri yene onu gülümsetdi:
-Hem men balaca deyilem.

Murad sinifden çıxdığı anda Benövşe elini tutub, ağrıdan ufuldadı. Bayaq Murada qapılmamaq üçün biraz uzun olan dırnaqlarını ovucuna batırmışdı. İndi de ovcuna baxanda
qanadığını görüb, uşaq kimi çiynini çekdi. Jurnalıda götürüb dehlize çıxanda bir qızın pencerinin kenarında ağladığını gördü. Üreyi ağrıdı. O ağlayanda heç kes onun derdi ile maraqlanmazdı, amma o ele olmayacaqdı. Qıza yaxınlaşıb gülümseyerek soruşdu:
-Niye ağlayırsan?
Qız başını qaldırıb mehribanlıqla gülümseyen üz görüb daha da kövrelerek hönkürmeye başladı. Benövşe bundan heç çekinmeden qızın qolundan tutub mektebin heyetine çıxartdı. Özünün hemişe ağlamaq üçün getdiyi künce aparıb, quru götüye oturaraq emrane bir şekilde dedi:
-Danış.
Qız gözünü silib danışmağa başladıqda Benövşe teeccübden donub qaldı. Qaynanası neçe ildi Rusiyada tüfeyli heyatı keçiren 36 yaşlı oğluna, hele 1 ay evvel 15 yaşı tamam olan bu qızcığazı-Renanı "almaq" isteyirdi. Hemde 2 hefte sonra toy olmalı imiş, çünki Muradın qardaşı Ruslan 1 aya Rusiyaya qayıtmalı idi. Rena bütün bunları danışarken ata-anasına haqq qazandırırdı. Çünki onun ailesinin işletdiyi dükanlar Alagöz xanımın rehmete geden erinin idi ve
Alagöz xanım istese 1 güne onları müflis ede bilerdi. (müellif: Cemile Memmedli) Benövşe bütün bunları dinledikce gülmeyini gücle saxlayırdı, çünki butun bunlar ona tezelikce baxdığı "O olmasın, bu olsun" filmini xatırladırdı. "Demek henalı saqqalı olan Meşedi İbad evezine, Alagöz xanım. Yox, menim kimi bu qızın da heyatını mehv etmeyinize icaze vermeyecem!"-deye düşünüb Renaya baxıb dedi:
-Demeli valideynlerin seni

<< 1 ... 23 24 [25] 26 27 ... 42 >>