vermek istemirdi?
-Beli müellime.
-Hmm... Bundan sonra ne senin dersin var, ne menim. Apar meni evinize.
-Müellime axı...
-Qorxma, men ne etdiyimi bilirem...

Benövşe Renagilin evinden üzünde böyük bir tebessümle çıxmışdı. Ele bir plan qurmuşduki hem Renanın heyatı qurtulacaqdı, hem de Alagöz xanıma böyük zerbe vuracaqdı. Bunun sevinci ile gedirdiki, birden bu yolu xatırladı. Qabaqda Böyük Çinar var idi. Özü sebebini bilmeden üreyi süretle döyünmeye başladı. Başını aşağı salıb çinarın yanından keçmek isteyende, köhneki verdişle dönüb baxdı. Yene "o", yene eyni
gülümseme ve yene eyni qulaqlarını batıran ürek döyüntüsü. Bu hisslerden qurtulmaq üçün yoluna devam etmek isteyirdiki bir ses onu saxladı:
-Benövşe...
Ayaqları yere mıxlanmış kimi terpene bilmirdi. Ne yola devam etmeye taqeti var idi, ne de geriye çevrilmeye cesareti. Murad bunu anlamış kimi ona yaxınlaşıb gözlerine baxaraq soruşdu:
-Danışa bilerik?
Benövşenin başını "he" menasında yellediyini görüb, onun qolundan tutub Böyük çinarın altına apardı.
Benövşe iteatkarlıqla Muradın onu aparmasına icaze vererken, beyninde durmadan özüne bu sözleri deyirdi: "Güclü ol, güclü ol. Teslim olma ona!"
Murad dayanıb Benövşeni özüne çekerek gözlerine baxmağa başladı. Yene 4 il evvelki menzere idi. İri Muradın qolları arasında titreyen cılız Benövşe. Amma 4 il bundan qabaq onları bağlayan yalnız saf hissleri idi, lakin indi bir-birlerinin çoxdan olmuş iki insan hesretle baxırdılar qarşısındakine. Hele Murad...çetindir senin olana bu qeder yaxınken toxunmamaq. Amma öz güclü iradesi hesabına özünü toplayıb dedi:
-Deyişilmisen balaca.
Benövşe sanki "balaca" sözüne ayılıb, onu özünden iteledi. Uşaq şıltaqlığı ile ayağını yere vurub, esebilikle dedi:
-Men balaca deyilem!
Murad gulmeyini gücle saxlayıb, rişxendle dedi:
-He, elbetde sen balaca deyilsen. Sen böyüksen, lap böyüksen. Az qala div boydasan.
Benövşe Muradın bu sözlerinden daha da qezeblenib:
-Div özünsen. El çek menden!-deyib

<< 1 ... 24 25 [26] 27 28 ... 42 >>