alacağını seyr edin...

Benövşe seher tezden durub mektebe getmek üçün hazırlaşmağa başladı. Qeribe gelirdi ona, 4 il evvel bir şagird kimi ağlaya-ağlaya getdiyi mektebe, indi müellime kimi gedirdi. Bu fikir onu gülümsetdi. Jurnalı ve lazimi defterleri iri çantasına qoyub çöle çıxanda, diqqetini qapının ağzında olan alma ağacı çekdi. Ağacın yuxarı budağında payız alması qızarmışdı. Bir an düşünsede, uşaq şıltaqlığı ile çiynini çekib, çantasını yere qoydu. Kostyumunun kirlenmemesine diqqet ederek ağaca çıxmağa çalışırdıki, birden gülüş sesi onu dayandırdı. Arxaya çevrildikde Muradın ona baxaraq güldüyünü gördü. Utanc qarışıq qezebden qızarıb dedi:
-Neye gülürsen?!
Murad gülümseyerek:
-Sene balaca-deyib ona yaxınlaşdı.
-Men balaca deyilem!
-Bes onda uşaqlar kimi alma dermeye ağaca niye dırmaşırdın?
Benövşe bu sualdan
donub qaldı. Ne deyeceyini bilmediyinden ağlına gelen ilk behaneni dedi:
-Uşaq vaxtı atam qoymayıb ağaca çıxmağa, men de hevesimi öldürmek istedim.
Murad Benövşeye daha da yaxınlaşıb gözlerine baxaraq dedi:
-Sen oğlan deyildinki ağaca çıxasan. Qız uşaqları gelinciklerle oynayar.
Benövşenin gözünden keder kölkesi keçdi. Az qala pıçıltıyla:
-Menim heç gelinciyim olmayıb... Eslinde heç bir oyuncağım olmayıb. Balaca olanda men ne vaxt istesem, atam üstüme qışqırardı. Sonra heç özümde istemedim-deyib zorla gülümsündü.
Murad eşitdiyi sözlerden donub qalmışdı. Oyuncaqsız bir uşaqlıq o tesevvür ede bilmirdi. (müellif: Cemile Memmedli) O ailesinin sevimlisi olmuşdu. Bütün uşaqlığı bir defe oynayıb kenara atdığı oyuncaqlarla keçmişdi. İndi ürek ağrısı ile uşaqlığı bele elinden alınmış qıza baxıb gülümsedi. Elini uzadıb yanağını sığallayaraq dedi:
-Eybi yox, özün onsuzda gelinciye oxşayırsan. Bap-balaca oyuncaq kimisen.
Benövşenin az qala kederle dolan gözleri, bu sözlerden sonra uşaq şıltaqlığı ile
parladı. Ayağını zerble yere vurub:
-Özünsen oyuncaq! Men gelincik-filan deyilem. Müellimeyem ve derse gecikirem-deyib qapının

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 42 >>