yola atdığı her addımda olanları yeniden yaşayırdı sanki. Susurdular... Susurdular, çünki Benövşe de 4 il evvel susurdu bu yolu gederken. Sonunda Benövşe dayandı. Murad yol boyu sessizce Benövşeye baxıb, onu çekib aparmasına icaze verdiyi üçün, ani dayanmağa müvazinetini saxlaya bilmeyib 1-2 addım sendeledi. Özünü topladıqda 1 addım qabaqda derin yarğanın olduğunu görüb, sual dolu gözlerle Benövşeye baxdı. (müellif: Cemile Memmedli) Benövşe ise yarğanın dibine hipnoz olmuş kimi baxırdı. Köhne xatireler, ağrılar, göz yaşları, döyülmesi, dağılan ailesi, itirdiyi...daha doğrusu elinden alınan körpesi ve onun bütün bunlara susması...susması...susqunluğu! Bütün bunlar onu mehv etmek üçün beynine, üreyine hücum edirdi sanki... Gözünden axan bir damla yaşla özüne gelib Murada baxdı. İçini parçalayan qezeble:
-O Benövşen burdadı!-qışqırıb eliyle yarğanı gösterdi.
-O burdadı, bu yarğanın dibindedi! 4 il evvel anası ölen, er evinden, ata evinden qovulan qız, bu
heyatda başqa heç kimi qalmadığı üçün gecenin bir yarısı geldi bu yere. Baxdı bu yarğanın qaranlıq dibine! Heyatı haqqında heç vaxt söz haqqı olmayan qız, heç olmasa ölümünü özü seçmek istedi!
Benövşe Murada daha da yaxınlaşıb, gözlerine baxaraq:
-Bes sen...sen hardaydın?! Söz vermişdin! Söz vermişdin onu esla heç kesin incitmeyine icaze vermeyecekdin! Amma en çox sen incitdin... De! Hardaydın?!-deyib Muradın sinesini yumruqladı. Muradın onu saxlamamasıni görüb, sakitleşerek köksüne sığındı. Göz yaşları içinde pıçıldadı:
-Yox idin...heç kes yox idi... Hamının gözünde tek günahkar men idim. Ne olduğunu soruşmadılar...sen de soruşmadın. Ne günahım var idi axı menim? Tek günahı susmaq idi. Susmalıydım...mene bele öyretmişdiler. Ağıllı, yaxşı qız hemişe susmalı idi axı...

Murad eşitdiklerinin şokundan yavaş-yavaş çıxıb, köksüne sığınmış Benövşeni qucaqlamaq istedi. Lakin bunu hiss eden Benövşe, onu bütün gücü ile iteleyib dedi:
-Artıq o Benövşe yoxdu! Ölüb! Özünü atıb bu yarğana!
Eger orda olub, onu

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 42 >>