sırf Benövşeni görmeye behane olsun deye o eve teref getdi.
Qapını döydüyü anda açan Benövşeni gördükde donub qaldı yene. Özüde hiss etmeden heyranlıqla onun gözlerine, saçlarına, dodaqlarına baxmağa başladı. Benövşenin gülümseyerek "Salam" demesi onu yuxudan ayıltdı sanki. Özüne gelib, ciddilikle dedi:
-Salam. Firuze burdadı?
Benövşe süni telaşla:
-Yox. Firuze evde deyilki?-deyib Murada baxdı.
-Yox, evde deyil elbetde. Deyesen qaçıb evden.
-Qaçıb? Belke sevdiyi ile qaçıb?
-Ne sevdiyi? O ne bilir sevgi nedi.
Benövşe:
-Güya sen bilirsenki sevgi nedi?.-deyib Muradın gözlerine baxdı.
Murad Benövşeye baxıb pıçıltı ile dedi:
-Bilirem...
-Nedi?
Murad Benövşeye ona toxunacaq qeder yaxınlaşıb, gözlerine baxaraq dedi:
-Sevgi nefes almaqdı...her nefes alışında onu içinde, bütün ruhunda hiss etmekdi. Sevgi ürek döyüntüsüdü...her ürek döyüntüsünde onun damarlarında axıb bütün bedenini sardığını hiss etmekdi. Sevgi onun olmaqdı...tekce bedeninle yox, ruhunla, düşüncenle, her anınla sadece onun olmaqdı. Sevgi onun gözlerine baxmaqla bir ömür yaşamaq deyil, sevgi ondan başqa
heç bir göze baxa bilmemekle bir ömür yaşamaqdı. Sevgi birini sevmek deyil, ona olan sevgi ile var olmaqdı. Amma sen bunları heç vaxt anlamadın balaca...Balacam..
Amma sen bunları heç vaxt anlamadın balaca...Balacam...
Muradın ona bu qeder yaxın olması...hele dediyi sözler nefesini kesmişdi sanki Benövşenin. Ne danışa, ne de terpene bilmirdi. Sadece tutulub qalmışdı onun gözlerinde. O da bu sözleri, hetda bundan daha gözel sözleri demek isteyerdi Murada...amma...
Murad bayaqdan bir cavab gözlermiş kimi Benövşeye baxsada, birden gözü yarı açıq qalmış qapıya sataşdı. Ele o an bedenini qezeb sardı. Bayaqdan mehribanlılıqla baxan gözleri, indi od saçırdı sanki. Çünki qapının ağzındaki ayaqqabıları görmüşdü. Onları özü bacısına almışdı...

Benövşe Muradın qezeble eve baxdığını görüb, arxaya çevrildi. Onunda gözüne ilk sataşan şey ayaqqabılar idi ve qeyri-iradi bir telaşla

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 42 >>