qapını örtmek isteyirdiki, Murad qolundan tutub qışqırdı:
-Firuze burdadı he?! Cavab ver!
Benövşe qorxu qarışıq heyacanla esirdi. Muradı en son bele qezebli 4 il evvel görmüşdü. Yene eyni şeyleri yaşayacağından ele qorxurduki... Gücle özünü toplayıb pıçıldadı:
-Burdadı.
Murad bu sözden sonra eve girmek isteyirdiki Benövşe qabağını kesdi. Bununla daha da qezeblenen Murad:
-Çekil!-deye qışqırıb Benövşeni itelemeye çalışdı. Amma Benövşe inadına çekilmeyib dedi:
-Yox. Bir qulaq as Murad.
-Neye qulaq asım?! Sen nece bunu mene demedin?! Niye?!
-Sen olanları bilmirsen...
-Neyi bilmirem?! De! Bacımın burda olduğunu niye demedin?! Bu da senin intiqamının bir hissesi idi?! Neyin intiqamıdı axı bu?! Niye ikimizi, bizi mehv edirsen?!
Benövşe bu sualların qarşısında aciz qalmışdı. (müellif: Cemile Memmedli) Özü bele hele de qebul etmezken, nece deyecekdi olanları Murada... Bu düşünceler onu mehv ederken, Muradın çiyninden tutub silkeleyerek dediyi sözler ayıltdı onu:
-De! De, niye bele oldun?! Neyin intiqamın alırsan axı?!
Benövşe derinden nefes alıb, gücle eşidilecek pıçıltıyla dedi:
-Körpemizin...
-Ne?!
Benövşe bütün gücünü toplayıb, illerdir içini qovuran qezeble qışqırdı:
-Körpemizin! Ananın menden, senden, bizden aldığı uşağın intiqamın alıram! Bir- iki dermanla öldürdüyü uşağın intiqamın alıram! Heç hiss etmediyim körpemin intiqamın alıram! Seni, özümü, bizi mehv edirem görmediyimiz parçamızın intiqamı xetrine!
Murad eşitdiklerinden heç ne anlamırmış kimi boş gözlerle baxırdı Benövşeye. Eslinde her şeyi anlayırdı. Amma inanmaq...
-Ne...ne deyirsen sen? Bu nağılları niye uydurursan?..inanmıram.
Murad inanmadığını tesdiqlemek üçün eliyle başını tutub, durmadan silkeleyirdi. Ele bu vaxt Firuze çöle çıxıb göz yaşları içinde qardaşına baxdı. İçini yeyen vicdan ezabından qurtulmaq istermişcesine dedi:
-Düz deyir. Men...men aldım o dermanı. Bilmirdim...valla bilmirdim. Amma bilende susdum. Qorxdum qardaş, qorxdum anamdan. Bağışla

<< 1 ... 35 36 [37] 38 39 ... 42 >>