meni-deyib dizleri üste çökdü hönkürerek...

Murad qarşısındaki 2 qadının ağlamasına teeccüble baxırdı. Ne edeceyini bilmirdi. Ne ede bilerdiki. Kişiler ağlamaz deyibler...Murad bunu yaxşı bilirdi.
Heç ne demeden divara söykenib ağlayan Benövşeni özüne çekib berk-berk qucaqladı. Benövşenin hönkürtlerinden, Muradın gözünden axan bir-iki damla görünmürdü...

Artıq sakitleşselerde, Murad hele de Benövşeni buraxmırdı. Sanki bir daha itirmekden qorxurmuş kimi, onu özüne berk sıxıb dayanmışdı. Benövşe de ara-sıra hıçqırsada, başını Muradın sinesine qoyub onun qollarında olmaqdan xoşbext idi sanki.
Murad sonunda özünü toplayıb pıçıldadı:
-Men ne edim? Ne edim axı. Öz doğma anama ne edim... Gedecem buralardan...
Benövşe Muradın sözlerinden dehşete gelib, ondan aralanıb üzüne baxdı:
-Hara?... Hara gedesen? Niye?...
Murad çaresizlikle çiynini çekib dedi:
-Getmekden başqa çarem yoxdu. Senin tek yaşadıqlarını bildikden sonra, senin yanında ola bilmerem. Seni tek qoyduğuma göre özümü esla bağışlamayacam. Biraz daha qerarlı olsaydım, sene inansaydım ne ailemiz dağılardı, ne övladımızı itirerdik. Artıq buralarda qala bilmerem. Burda qalsam ya anamı öldürmeliyem, ya özümü. Gedecem...hemişelik gedecem. Bağışla meni balaca.
Benövşe ruhsuz beden kimi idi artıq. Tanıyırdı Muradı, dediyini edeceyini bilirdi. Onu mehv edende bu idi.
Danışmaq, Murada "getme"-deye yalvarmaq keçirdi könlünden, amma faydasız olacağını bilirdi. (müellif Cemile Memmedli) Murad yaxınlaşıb Benövşeni berk-berk qucaqladı, saçlarının etrini acgözlükle içine çekib, qulağına pıçıldadı:
-Seni sevirem balacam...
Son defe Benövşenin gözlerine baxıb, alnından öperek çevrilib getdi.
Atdığı her addım xencer olub Benövşenin üreyine batırdı sanki. Murad maşını işe salıb, getdiyi anda gücü tükenmiş kimi yere çökdü. İlk defe idi Murad ona "seni sevirem" deyirdi ve deyesen bu son defe olacaqdı...

Murad qatarın penceresinden ucsuz-bucaqsız çöllere baxırdı. İki qardaşın xasiyyeti eyni olmasada,

<< 1 ... 36 37 [38] 39 40 ... 42 >>