üçün?!
Benövşe gözlerinden axan yaşları dayandıra bilmeyib, yazıq-yazıq qaynanasına baxdı. Lakin baxdığı gözler eynen atasınınkı kimi soyuq idi... Birden cesaretlenib:
-Bağışlayın, amma men getmeliyem.-deyib celd heyete düşüb evlerine teref qaçmağa başladı...

Alagöz xanım Benövşenin ona qulaq asmayıb getmesinden sevinib, böyük zövqle çayından bir qurtum içdi. Gülümseyib, öz-özüne pıçıldadı:
-Ağılsız qız. Elime gözel fürset verdin.

Axşam Alagöz xanım heyacanla oğlunun gelmesini gözleyirdi. Pencereden onun geldiyini görüb, ustalıqla üzüne telaşlı bir ifade verib, oğlunu qapıda qarşıladı:
-Murad, oğlum yaxşıki geldin. Gelin seherden itib, harda olduğunu bilmirik.
Murad anasının telaşından heyacanlansada, özünü toplayıb soruşdu:
-Benövşe itib? Ana ne danışırsan, iynedi itsin?
ßölüm 8“Susqun…”
-Benövşe itib? Ana ne danışırsan, iynedi itsin?
Alagöz xanım yalandan kövrelib:
-Oğlum, günaha girmek istemirem, amma qızıllar...qızıllar da itib-deyib başını aşağı saldı.
Murad anasının ne demek istediyini anlayıb:
-Ne demek isteyirsen ana? Evi axtarın, bir yerde gizletmisiz yeqin.
-Oğlum dünen baxmışdım. Yeni o qeder huşsuz oldumki, dünen qoyduğum yer yadımdan çıxdı?
Murad çaresizce elleriyle başını tutub pıçıldadı:
-Bilmirem...bilmirem.
Alagöz xanım oğluna yaxınlaşı, süni kederle dedi:
-Oğlum, dilim-ağzım qurusun, demiremki o eleyib. Amma o qızı heç tanımırıq, atasınıdaki bütün kend pisleyir.
Südnen gelen, sümükle çıxar. Yeqin qızılları aparıb atasına. Oğlum özün bilersen, eli eyri arvad isteyirsense qebul et. Amma adımızı batıracaq o qız. Men heç ne demirem, sen qerar ver.
Şübhe qanına, ruhuna damla-damla işleyen zeher kimidir. Artıq bu "zeher" Muradın qelbine çatmışdı, bunun qurtuluşu yox idi...
Benövşe Südabe müellimeni gözlemeden, qaçaraq gedirdi evine. Qapının ağzında atasının kederle çökdüyünü görüb, gecikdiyini anladı. Göz yaşlarına boğularaq içeri keçdikde, anasının cansız bedeninin, üstünde ağ örtükle yerde uzandığını

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 42 >>