gördü. "Ana"-deye hayqırıb dizleri üste çökdü. Saatlarca sessizce ağladı... Ne anasını çağırdı, ne de ağılar dedi. Sadece ağladı illerce eziyyetini çeken anasının ölümüne. Çünki örtüyün altından çıxan qolunu, o qoldaki göyertileri görmüşdü. Tesellisi var idi-anası zalım atasından çox uzaqda, daha gözel bir yerde idi... Artıq axşam olurdu, Südabe müellime hele de dayanmadan ağlayan Benövşeni qolundan tutaraq ayağa qaldırıb dedi:
-Qızım bilirem ağır derdi, amma sen eve getmelisen. Evde erin, qaynanan seni gözleyir. Ailene söz salma, men hell edecem her şeyi, sen get.
Benövşe ağlamaqdan qızarmış gözlerini gücle açıb, müellimeye baxdı. Haqqlı olduğunu bilirdi, "yaxşı" menasında başını yelleyib ayağa qalxdı. Halsız halda yeni evine teref getdi. Eslinde anasının yanında qalmaq isteyirdi, amma Muradın enli sinesine sığınıb ağlamağa, onun tesellisine möhtac olduğunu hiss edirdi. Amma rahatlıq tapmaq üçün getdiyi evde, fırtına öncesi sessizlik var idi. Her şey Alagöz xanımın istediyi kimi idi artıq...
Murad esebi şekilde otaqda var-gel edirdi. Bu günedek baş veren her şey Benövşenin günahkar olduğunu isbat edirdi sanki. Vasif bey haqqında deyilenler, evde iten eşyaların Benövşenin otağından tapılması... Saatlar geçdikce Benövşenin eve gelmemesi, Muradın gergin olan eseblerini daha da tarıma çekirdi. Sonunda heyet qapısının sesini eşidib, qezeble evden çıxdı. Eve qalxmaq isteyen Benövşenin qolundan tutub, az qala baxıraraq dedi:
-Hardasan sen?! Bu vaxtadek hardaydın?!
Benövşe Muradın bu qezebinden biraz çekinsede, özünü toplayıb dedi:
-Men evimde...atamın evinde.
Murad eşitdiyi cavabdan daha da esebleşib, Benövşenin qolunu daha berk sıxıb dedi:
-Demeli atan evindeydin?! De, hardadı qızıllar?! Hardadı!
Benövşe heç ne anlamayıb, qorxub kekeleyerek:
-Ne...ne qızıl? Anlamıram...menim anam...-deyirdiki, oğlunun esebi sesini eşidib, heyete düşen Alagöz xanım planının mehv olacağından qorxub onun sözünü kesdi:
-Xeste ananı behane edesen?! Ona aparmısan he

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 42 >>