ayılmış kimi diksindi Benövşe. Onu qucaqlayıb, ağlayan qadına fikir verdikde onu heç vaxt görmediyini anladı. Eslinde bu qadın heç buraların adamına oxşamırdı. Boyalı olduğu bilinen sarı saçlarından, qara olsada qısa olan geyiminden şeher adamı olduğu bilinirdi. Onu en çox teeccüblendiren ise qadının "bacı"-deyib ağlaması idi. Sonunda Südabe müellime Benövşeye baxıb dedi:
-O senin xalandı qızım. Bakıda yaşayır.
Benövşe xalasının olduğunu bilmirdi, yene de heç ne anlamayıb, vecsizce çiynini çekib ruhsuz kimi bir nöqteye başladı.
Axşam artıq hamı dağılmışdı. Xalası ile Südabe müellime anasının mezarına gedib-gelmişdiler. Onu da özleri ile aparmaq üçün cehd etselerde, Benövşe heç terpenmeden eyni nöqteye baxmağa devam edirdi. İndide xalası onun saçlarını sığallayıb dedi:
-Qızım, sen mene bacımın mirasısan. Bağışla, vaxtında gelib sene, bacıma sahib çıxa bilmedim. Südabe mene her şeyi danışdı. Bacımla menim taleyim hemişe qara olub, bu sene de keçib deyesen. Amma men imkan vermeremki sen de bizim kimi bedbext olasan. Seni özümle aparacam, xoşbextliyin üçün elimden geleni edecem.
Benövşe üzünü çevirib xalasına baxıb dedi:
-Yox...istemirem.
Xalası yene nese demek isteyirdiki, Südabe müellime onu dayandırıb dedi:
-İndi o düzgün düşüne bilmir. Sen bu gece qal, sabah danışarsız.

Artıq gece olmuşdu. Südabe müellime ve xalası yatmışdı. Benövşe ise dünenden düşündüyünü etmek üçün yatmamışdı. Gece 3de ayağa qalxıb sakitce metbexe teref getdi. Masanın üzerindeki bıcağa biraz baxsada, bu fikirden vaz keçib,
qapıya teref getdi. Başqa vaxt gece çöle çıxmağa qorxan Benövşe, indi hissizce kendin aşağısına teref gedirdi. Kende qulaq batıran sessizlik çökmüşdü. Ne gece quşları oxuyurdu, ne bir heyvan ses salırdı. Sanki Ay bele Benövşenin öz meqsedine çatması üçün yolunu işıqlandırırdı. Sonunda istediyi yere çatdı. Bir addım qabaqda derin yarğan vardı. Benövşe gecenin qaranlığında dibi görünmeyen yarğana baxıb, bir addım daha atdı. Ayağının altında torpaq ovulub,

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 42 >>