Keçmiş zamanlarda bir ağanın zekalı bir nökeri vardı. Nöker her gün iki böyük sehengle (su qabı ile) heyetin o biri başında yerleşen quyuya gedir, sehengleri su ile doldurub geri qayıdırdı.

Getirdiyi suyu evin yanındakı boyük su anbarına tökürdü. Anbarı doldurmaq üçün günde bir neçe defe quyu üste getmeli olurdu. Rahatlıq üçün çiynine bir taxta parçası qoyar, sehenglerin her birini bu taxtanın uclarından asardı. Sehenglerin biri sağ terefine, o biri de sol terefine düşerdi. Belece müvazinetini qoruyaraq yol gederdi.

Günlerin birinde sehenglerin birinin dibinde kiçik deşik emele geldi. Nöker ağasının qorxusundan sehengin deşildiyini ona demedi. Evvelki qayda ile suyu daşımağa davam etdı. Adeti üzre deşilmiş sehengi sol çiynine alırdı. Amma indi nökerin işi bir az da artmışdı. Deşik sehengdeki suyun bir hissesi yolda damcı-damcı axıb yere tökülürdü. Menzil başına suyun yarısı gelib çatırdı. Buna göre de nöker quyu üste gediş-gelişlerinin sayını çoxaltmağa mecbur idi.

Deşik seheng xecalet çekirdi. Üstelik onun o biri tayı da durmadan ona tene vurur, danlayırdı: “Senden ötrü yazıq nökerin eziyyeti çoxalıb. Menzil başına suyun yarısını çatdırırsan. Bilmirsen ki, dünyada her şeyin vezifesi olduğu kimi, bizim de vezifemiz içimizdeki suyu qoruyub menzil başına çatdırmaqdır? Sen öz vezifeni yerine yetire bilmirsen. Artıq zibilliye atılmağının vaxtı çatıb. Kaş nöker seni deyişdirib yerine teze seheng götüreydi. Şikest yol yoldaşından bezmişem. Sen hara, men hara?”

Deşik seheng xecaletinden cavab vermirdi. Axı ne deyeydi? Dostunun sözlerinde heqiqet vardı. Deşik seheng kime lazım idi ki? Nöker ağır yükün altında tövşüdükce biçare seheng utandığından bilmirdi ki neylesin.

Günlerin birinde Allah nökerin besiretini açdı. Nöker sehenglerin danışığını eşitdi. Nökerin sağ çiyinindeki seheng yene sol çiynindeki dostunu danlayırdı. Deşık seheng ise hemişeki kimi yene susurdu. Bu defe onun evezine nöker cavab verdi. Dil-boğaza qoymayan sehenge üzünü çevirib dedi:

[1] 2 >>