“Dostunu danlamaqdansa, getdiyimiz yolun veziyyetine baxsaydın yaxşı olardı”. “Sağlam” seheng özünü itirdi: “Yolumuza ne olub ki? Her gün getdiyimiz yoldur da”. Eyilib aşağı baxdı. Gözlerine inanmadı. Quyudan anbara kimi uzanan ve her gün nökerin keçdiyi cığırın iki terefi gül-çiçekli idi. Evveller burada gül-çiçek yox idi. Bu gözellik son bir neçe günün içinde yaranmışdı – sehenglerden birinin dibinde deşik yarandığı son bir neçe günün içinde.

Nöker teeccüb içinde olan sehenglere dedi: “Men sehenglerden birinin deşildiyini bilende qerara aldım ki, bundan heyetimizin xeyrine istifade edim. Getdiyim cığırın her iki terefine çiçek toxumları sepdim. Deşik sehengi de hemişeki kimi yalnız sol çiyinime alırdım. Amma suyu ebes yere itirmirdim. Deşik sehengden damçlayan su gördüyünüz bu çiçeklerin üzerine sepelenirdi. Belece, her defe quyu üstüne gedende yolun bir terefindeki, qayıdanda ise o biri terefindeki gülleri sulamış olurdum. Doğrudur, quyu üste gediş-gelişlerimin sayı artdı. Amma evezinde bu cür gözel bir bağça yarandı. Ve bu bağçanı “sağlam” seheng yox, mehz öz eybinden xecalet çeken deşik seheng yaratdı”.

<< 1 [2]