bezmişem!!!
Sağ ol bele dememiş
desteyi asdı. Ayan sanki
artıq deli olurdu. 3 ay
keçdi. Her günü zeher
olmuşdu Ayanın. O hetta
neçe defe özüne qesd
etmek bele istemişdi.
Amma yalnız ve yalnız
ümidi onu yaşamağa
vadar edirdi. Qapı çalındı.
Seher tezden Ayan qalxıb
qapını açdı. Bu onun
refiqesi idi.
-Niye gelmisen yene onun
başqasını sevdiyini
demeye?!
-Ayan meni dinlemelisen!
Meni dinlemesen de heç
olmasa bu zerfi oxu.
Ayan zerfi alıb oxumağa
başladı.
Salam menim ezizim
Ayan. Teeccüblenme bu
menem Nihat. Bağışla
meni. Men seni bu 3 ayda
çox hirslendirdim. Senin
xetrine bele deydim. Men
istemirdim sen menim
nece ezab çekdiyimi
görüb üzülesen. Menim
axırıncı müayinem pis
çıxdı. Menim başımda ki
ağrıları xatırlayırsan.
Onlar mende xerçeng
xesteliyinin elameti imiş.
Meni bağışla sevgilim.
Men senin üzülmeni
istemirdim amma men
sağalacağıma ümid
edirdim. Bu gün oktyabr
ayının 5-dir. Yeqin ki, sen
bu mektubu oxuyanda
men artıq heyatda
olmayacağam. Amma her
halda zerfin içindeki
açarları götür. O hemin o
ağ evin açarlarıdır. Orada
restoran açarsan. Bir de
yadından çıxmasın ki, sen
yaşamalısan. Men seninle
olacağam. Elvida
meleyim.
Mektubu oxuyacaq Ayan
sanki yuxudan ayıldı. Ola
bilmez deye qışqırmağa
başladı. Ayan refiqesinin
bu sözlerine inanmayaraq
men Nihatın yanına
gedirem dedi. Refiqesi
ise cavabında Ayan, o
artıq heyatda yoxdur,
onun ailesine de xeber
ver!!!
Belece iller keçdi. İndi
deniz kenarındakı, ağ
evde tamam başqa bir
sevinc var. Bu gün Ayan
uşaq evinden götürdüyü
oğlu Nihatın ad gününü
qeyd edir. Tez-tez denize
teref gedib öz özüne
nese danışır ve sanki o
başını kiminse çiynine
qoyur. Bilmek olmaz
dünya qeribedir. Belke de
o Nihatla birgedir...
Fikirlerinizi bildirmeyi
unutmayın!
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç