edim... -Yaxshi, gozle, gelirem... -Kamalcan,man burda neyniyacam ki?Qoy sana komek edim,az-chox bashim chixir. Gunortaya yaxin ishlerini qurtarib eve getdiler... Rayonda Kamal kishi sayilib-sechilen adamlardandi.Uch ovlad boyudub.Qizlarini ere verib,oglu Ozan ise Bakida mektebde oxuyurdu.Onun boyuk evi,mer- meyveli heyeti hemishe qonaqli- qarali olub.Heyetde esrin evvellerinde ekilen qocaman tut neinki ailenin,butun qohum- eqrebalarin,qonshularin agzini shirin edirdi.Kamal kishi bag-bagchaya qulluq etmek uchun munasib bir adam axtarirdi.Eslinde Kareni evine getirmekde meqsedi bu idi.Fikirleshirdi ki,yazin evvellerinde ish daha chox olur.İshledib,haqqini da verib oz yurduna yola salar. Ruziye xanim erinin ishden tez qayitmasina teeccublense de kenar adamin yaninda ustunu vurmadi.Karen qapidan girenden ondan gozu su ichmemishdi.Dilucu "xosh geldin" edib chay-chorek hazirladi.Nahardan sonra Kamal kishi niyyetini xanimina achiqladi.Evin xanimi metbexin qapisini achib diqqetle Karenin uzune baxdi.Bu baxishlardan Karen ozunu itirdi.Ona ele geldi ki, xanim onun beynindeki fikirlerin hamisini bilir.Qorxudan elindeki stekan yere dushdu.Onun bu hereketi Ruziye xanimin shubhelerini bir az da artirdi.Acigindan metbexin qapisini ele chirpdi ki,pencerenin shusheleri silkelendi... Heyetin o bashindaki el damini Karen uchun hazirladilar.Ruziye xanimin ureyi ele hey deyirdi: "Qo-vun o-nu! Ya-xin qoy-ma-yin!".

<< 1 [2]