Anamin yalniz bir gozu var idi. Ona nifret ederdim. CHunki onun bu gorkemi meni utandirardi. Ailemizi kechindirmek uchun mektebde supurgechi ishleyirdi. İlk mektebe getdiyim gun anam mene xosh gorduk demek uchun yanima gelmishdi. Utandigimdan yerin dibine girdim. Bunu nece ede bilerdi? Ona nifretle baxdim ve oradan qachdim. Ertesi gun sinifde bir yoldashim mene "Eeee senin ananin ancaq bir gozu var!" dedi. Utandigimdan yerin dibine girmek istedim. Bundan sonra anamin goz onumden yox olmasini istedim. Ona gore de, o gun onunla qarshilashinca dedim ki, "meni gulunc veziyyete salmaqdansa olsen daha yaxshi olmazmi?!!!" Anam bu sozume qarshiliq vermedi. Dediklerim uzerinde bir saniye bele durub dushunmedim. CHunki chox qizmishdim ona. Onun menim bu davranishima qarshi olan duygulari meni maraqlandirmirdi. Onu evde bele gormek istemirdim. CHox chalishdim ve nehayet universitete qebul oldum. Sonra evlendim ve oz evimi aldim. Ushaqlarim oldu ve men heyatimdan razi idim. Bir gun anam meni ziyaret etmek uchun aldigim eve gelmishdi. Bir neche il idi ki, meni gormemish ve nevelerini tanimamishdi. Qapiya gelince ushaqlarim ona gulduler. Ona "evime gelib ushaqlarimi nece qorxuda bilerdin? derhal burdan get deye ona bagirdim. Buna qarshiliq olaraq anam sessizce "bagishlayin, duzgun adrese gelmemishem" dedi ve gozden yox oldu. Bir gun mezunlar toplantisi uchun universitetden mektub aldim. Mezunlar toplantisindan sonra sirf narahat oldugum uchun once anamla qaldigim eve getdim. Qonshularim, anamin olduyunu soylediler. Hech uzulmemishdim. Mene verilsin deye anamin yazdigi bir mektubu mene verdiler. Anam bele yazmishdi: "En sevimli oglum, her zaman seni dushunurem. Size gelib ushaqlarini qorxutdugum uchun uzgunem. Mezunlar gunune geleceksen deye chox sevinmishdim. Amma seni gormek uchun yataqdan qalxa bileceyimi bilmirem. Seni boyuderken sene uzun suren utancaqliq menbeyi oldugum uchun uzgunem. Bilirsen... Sen hele ushaq iken qeza kechirmishdin ve gozunu itirmishdin. Ana olaraq senin

[1] 2 >>