olub olmadıgına" baxaq dedi, qapını acar acmaz qapının yanından süretlice qaraltının keçdiyini gördük. Qız donub qalmışdı, heç terpenmirdi de, birden ne oldusa geri çevrilerek "sıradakı menem, sonra da siz" deye pıçıltı ile danışdı. Sesi ve herektleri çox qeribeleşmişdi, üzünün rengi de solğun görsenirdi. Qapıdan çıxdı meşenin içine doğru gedirdi, arxasında ne qeder seslensek de, sanki bizi eşitmirdi. Gedişi de qeribe idi, bir neçe deqiqeden sonra meşenin qaranlığında yoxa çıxdı. Leyla ile arxasından çıxdıq, burda daha çox qala bilmezdik. "Gel menimle" dedim. Nece olursa olsun birteher evin yolunu tapmalı idim. Leyla arxamca qaçaraq gelirdi. Ağacların yanından qaça-qaça gedirdik, deyesen yolu tapmışdım, qarşıdan gelen işıq evimiz idi deyesen, Bir az sevinecek halda arxama çevrildim ki, Leylaya deyim. Amma heç kes yox idi, qışqırıb çağırmağa başladım, yalnız ağacdakı quşların sesleri gelirdi, Leyladan xeber yox idi. eve çatdığımda her kes "harda idin?" deye soruşmağa başladı, olanları izah etdim, amma ınanmadılar. Hadisenin sabahısı günü Leyla ortaya çıxdı, amma üzü-gözü cızıq-cızıq idi. Qaranlıq olduğundan görmeyib "ağaca deydiyini ve huşunu itirdiyini" dedi. Bir neçe saat sonra meşeden İpekin cesedinin tapılması xeberini eşitdik. Amma Nurdan hele de xeber yox idi.

<< 1 [2]