iki saatım vardı. Yaxında bir bina gördüm. Dedim qalxım görüm bir saat harda qalıram. Çayxanada oturmaq istemirdim. Binanın birinci mertebesinde qapını döydüm. İçeriden ses geldi: “Kimdi?”. Dedim ki, adım Anardı, siz meni tanımırsız. Yene ses geldi: “Ne isteyirsiniz?” Cavab verdim: “Heç ne, ele-bele gelmişem”.. Sizce qapını açdılar? Düzdü açmadılar. Heç siz de açmazdnız. Heç men de açmazdım. Belke oğrudur? Belke bizi öldürecek? Amma hemin an ondan mezeli meşğuliyyet tapmamışdım. Bir-bir qapıları döyürdüm. Eyni suallar, eyni cavablar. Axırda bir qapını açan oldu. Bu 4-cü mertebede yaşayan pezeveng idi. Keçel başı ele bil ki, çay daşından idi. Bedeni de ki heç qapıya sığmırdı. Başımı 90 derece qaldırıb divin sifetine baxdım. Sifetinde bir dene de olsun emosiya yox idi. Div kimi baxıb soruşdu: - Sen kimsen e? - Anar . Ters-ters baxıb soruşdu: - Neye gelibsen? - Heeç, ele-bele. - E-e, sen seysen yoxsa meni doluyursan? -Yox, o ne sözdü. Doğrudan ele-bele gelmişem. Darıxırdım, dedim gelim size qonaq. - Ee, sen lap ....... san ee seni .. - Niye söyürsen, istemirsense gede bilerem. Yavaş-yavaş geri çekilmeye başladım. Div de üstüme gelib dedi: -Eeeee, hara gedirsen eee? Ge bura görüm..Seni .... ay.... Davamını eşitmedim, çünki qaçırdım. Ele dalımca söye-söye qapısını çırpdı. Görürsünüz, adi qonağı nece qarşılayırıq. Ya qorxub qapını açmırıq. Ya da ki, qapını açıb qorxuduruq. Göresen niye insanlar bu qeder qeribe idiler? Bakı ile bele sağollaşıb avtobusa mindim. İki saata Şamaxıya çatdım. Burada camaat bir az başqa cür idi, az da olsa qonaqperverlik vardı. Bilmirem niye beledir. Kiçik şeherlerde, kendlerde insanlar daha istiqanlı olur. Amma paytaxtda bele deyil. Şamaxıdan sonra İmayıllıya qalxdım, ordan Qebeleye. Böyük Qafqazın çox hissesinde oldum. Kendleri gezdim, müxtelif insanlarla tanış oldum. Çoxu mene turist kimi baxırdı. Gündelik yazdıgımı görende ele bilirdiler yazıçıyam. Yuxarı dağ kendlerinin birinde kasıb bir kişi ile maraqlı söhbetimiz alındı. Onların qonağı

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 29 >>