ceyran. Ele bil cennete düşmüşdüm. Esasen de şahzadeye göre. İsteyirsiz inanın, isteyirsiz inanmayın. Çemenliyin ortasında ağ atın belinde gözel bir şahzade yavaş-yavaş at sürürdü. Bu, kend qızı deyildi. Esl şahzade idi. Qolları qızıl bilerzikli, ipek saçlı, beyaz uzun donlu şahzade. Men de qara atımı süre- süre ona yaxınlaşdım. Artıq üz-üze gelmişdik. Donub qalmışdım. Ele hemin an bizim atlarımız bir-birine yaxınlaşdı. Bunu ne men etdim, ne de o. Ele bil ki, atlar bir-birine vurulmuşdular. Men gözlerimi şahzadenin mavi gözlerinden ayıra bilmirdim. Bilmirem, belke zaman geri çekilmişdi, belke men nağıla düşmüşdüm, belke o, nağıldan gelmişdi. Amma heqiqi şahzade menim üzüme baxıb gülümseyirdi. Biz bir- birimize heç ne demirdik. İkimiz de donub qalmışdıq. Özümden asılı olmayaraq atdan düşüb ona yaxınlaşdım. Elimi uzatdım. Lap nağıllardakı kimi elimden tutub atdan düşdü. Artıq ondan gelen inanılmaz etri de hiss edirdim. O hele de mavi gözlerini menden çekmir, gülümseyirdi. Men de gözümü gözlerinden çeke bilmirdim. Bir deqiqe de sükut içinde keçdi. Elimi hele de elinden buraxmamışdım. Özümden asılı olmayaraq ona bir az da yaxınlaşdım.Ve yavaşca eyildim. İndi bizim dodaqlarımız bir-birine toxunurdu. Men onu öpürdüm, o de meni. Bu inanılmaz bir şey idi - ilk baxışdan mehebbet idi. Biz sanki bir bütövün iki parçası idik. Men inana bilmirdim. Bu sehr idi. Bu möcüze idi. Amma uzaqdan gelen ses bu möcüzeni pozdu. “EEEyyy, eeyyy. Neyleyirsen? Bu o deyil. Aysel, bu o deyil!” Bu sözleri eşidende şahzade geri çekilib teeccüble mene baxdı. Men de donub qalmışdım. Sonra soldakı dağın başına baxdı. Orada dörd kişi vardı. Qabaqlarında da ştativ, kamera ve s. Onlardan biri yene bağırdı. -Aysel, neyleyirsen sen? Demedik ki, oğlan ağ atda gelecek? Sen ne edirsen? Şahzade bir de mene baxdı, sonra atıma baxıb qışqırdı. -Bes hanı oğlan? Niye gelmir? Bu kimdi bes? Dörd kişiden ikisi bize yaxınlaşdı. Men heç ne başa düşe bilmirdim. - Ay qız, ne bilim bu kimdi. Çobandı nedi. Her halda bizim

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 29 >>