oturdu: - He Anar, darıxmırsan ki? - Yox, eksine, çox rahatam. - He, ele men de. 2 aydır uşaqlarla tanış olmuşam amma ele bil ki, uşaqlıqdan tanıyıram. - 2 ay? Doğrudan? Adam baxanda deyir yeqin uşaqlıq dostlarısız. - He, çox yaxınıq. Sen de bir-iki güne öyreşeceksen. Teze-teze men de sıxılırdım ki, yeqin mene özge kimi baxırlar. Sonra gördüm ele deyil. Burda hamı bir-birini dinlemeyi bacarır. Her kes heyatını danışdıqca daha da yaxınlaşırıq. Eslinde yaxınlıq ve ya özgelik özü de nisbi şeydi axı. Meselen, ekstremal veziyyetler bir güne insanları bir-birine sevdire de biler. En yaxın dostluq çox vaxt yanğınsöndürenl erde ya esgerlerde olur. Neye göre? Çünki onlar her an ölümle üz-üze gelirler. İnsan ise yalnız ölümle üzleşdikde esl siması üze çıxır. Adi zelzele yadındadı da? Olmuşdu ee bir neçe il qabaq. Bax hemin zelzelede hamı birleşdi, çox vaxt heç salamlaşmayan qonşular bir yerde oturub çay içirdiler. Ölüm qorxusu insanları hemişe yaxınlaşdırır. Bizi de burda birleşiren ele çetin veziyyetdir. Buradakı uşaqların her birinin öz hekayesi var. Her bir hekaye de faciedir. A ise bizi burada topladı ki, özümüzü tek hiss etmeyek. Tesevvür ele ki, bir universitet binası var, amma fakülteleri yoxdu. Hamı eyni binaya daxil olur. Bir nefer tarix dersini keçmek isteyir, biri edebiyyat oxumaq isteyir, biri riyaziyyat, o biri fizika. Amma onlar hamısı bir-birine o qeder qarışıblar ki, heç biri istediyi kimi tehsil ala bilmir. Birden bir nefer çıxıb qışqırır: ”Heeyy, riyaziyyatı öyrenmek isteyenler bura gelsin”. Bu, bir-birlerinin varlığından xeberi olmayan bütün riyaziyyatçılar ı bir yere yığır. Onlar da rahatca istedikleri elmi öyrenirler. Elece de heyatda. Biz hamımız ayrı -ayrı qalmışdıq. Hamımız öz ehatemizde darıxırdıq. Hamımız sinifden çıxıb eve gedirdik. Çünki sinif yoldaşlarımızın mobil telefonlar haqda söhbetleri bize maraqlı deyildi. Hamımız ele bilirdik ki, bu planete sehv olaraq gelmişik. Biz tekik ve bizim kimi yalqız, bezmiş, tenha heç kim yoxdu. Amma A bizi

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 18 >>