Dünya Televizorların qarşısında bu çıxışı izleyirdi. Abbasın sesi bütün qulaqlara çatmışdı. Evde xalçanın üzerinde oturub televizora baxan bacı-qardaş, öz ofisinden bu sözleri dinleyen iş adamları, radiodan eşiden taksi sürücüleri, türk kafelerinde lahmacun yeyen cavanlar. Her kes. Her kes donub qalmışdı. Indi hakim nese demeli idi. Bu sükut bu qeder uzun ola bilmezdi. - Abbas, siz kime qulluq edirsiz? He? Dövlete yoxsa hansısa A adlı kökü- menşeyi bilinmeyen cinayetkara? Abbas ayağa qalxıb dedi: - Biz Allaha qulluq edirik. A - Allahın elçisidir. Bu sözlerden sonra mehkeme zalında dehşetli bir uğultu eşidildi. İçeri ağ dumanla doldu. Polisler Abbası ehate etdiler. Camaat qorxub zalı terk etmeye başladı. Men de ayağa qalxmaq istedim. Amma Azad qolumdan yapışıb yerime oturtdu. ”Gözle, hele vaxtı deyil ”. İşıqlar yanıb sönmeye başladı. Mehkeme binasının heyetinden kütlenin sesi eşidilirdi. ”A”, “A”, “A”. Sonra Polis sirenaları, ateş sesleri. Aslan mehkeme zalından çıxan insanları yarıb içeri keçdi. Bize yaxınlaşıb dedi: - Tez edin. Burdan çıxmalıyıq. Men gizli yol bilirem. Kütle qızışıb. Onu saxlamaq olmur. Onlar bura hücum edirler. Abbası tapın. Abbası tapın. Azad dedi: - Niye? Niye hücum edirler ki? - Biz bayırda idik. Mehkeme binasına baxırdıq. Camaat eşitdi ki, A - Allahın elçisidir. Sonra binada işıqlar yanıb sönmeye başladı. Sonra ele bil ki. Hmm. Ele bil ki, bezi pencerelerde işıq yandı digerlerinde ise söndü. Bütöv binada pencere işıqları ile A yazıldı. Sonra yene bütün işıqlar söndü. İkinci defe “Hücum” yazıldı... Aslan bu sözü deyen kimi arxadan partlayış sesi geldi. Avtomobiller yanırdı. Kütlenin gurultusu getdikce yaxınlaşırdı. Aslan bizi hakimin kürsüsüne teref apardı. Onun altında gizli keçid vardı. Üçümüz de o keçidle aşağı enmeye başladıq. Kütlenin sesi daha da artdı. Telesik pillekenleri enib dar dehlize düşdük. Bu menzere mene bir il evvelki hadiseni xatırlatdı. Aslan meni ve Azadı ikinci defe gizli yol ile xilas edirdi. Var gücümüzle ireli

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 23 >>