sakitce dedi : - Abbas öldü. Bu sözler qulağımı döyecledi, ele bil başıma qaynar su töküldü. Tez qalxıb qapını açdım. Abbas yox idi. Aslana teeccüble baxdım: - He, Anar. Bir saatdan sonra defndir. Men divara tepik vurdum. Amma bu esebimi daha da güclendirdi. Yere yıxılıb uşaq kimi ağlamağa başladım. Hönkür-hönkür ağladım. Bu cür oğlan, Abbas kimi oğlan ölmüşdü. Içimizden en az ölüme layiq olanı o idi. Abbas hemişe başda olmuşdu. Hemişe çetin anlarda kömeye gelmişdi. O öle bilmezdi. Axı niye Abbas? Niye men yox? Abbas HOST-a daha çox lazım idi. Göresen A haralardadır indi? Göresen o da ağlayır? A niye en çetin günümüzde yene de haradasa gizlenib? Aslan elini çiynime qoyub dedi: - Gel düşek aşağı. Uşaqlar bir azdan cenazeni aparacaqlar. Gözlerimi silib onunla heyete çıxdım. Episentrin etrafı adamla dolu idi. Dünenki qızğın kütleden eser-elamet qalmamışdı. Her kes qara geyimde, her kes gözüyaşlı sakitce Abbasın son gedişini gözleyirdi. Bizi görüb başlarını aşağı salırdılar. Bezileri yaxınlaşıb başsağlığı verirdi. Bezi qızlar hönkürtülerini saxlaya bilmirdiler. HOST-un üreyi qırılmışdı. İndiye kimi bir dene de itki görmeyen ordumuz birden-bire en lazımlı esgerini itirmişdi. Mene ele gelirdi ki, bu HOST-un sonudur. Mene ele gelirdi ki, A da bizi terk edib gedecek. Dünenki hücumdan sonra A da bizden üz dönderecek. Bütün gözler bize baxırdı. Biz nese etmeliydik. Amma Abbasın nurlu gülüşünden başqa heç ne haqda fikirleşe bilmirdim. Abbas, Abbas... Kütle yavaş-yavaş qaynamağa başlayırdı. Arada bir bezi suallar verilirdi. ”Niye cenazeni getirmirler?”, “Abbas öldü, bes indi ne olacaq?”, “Kim öldürdü onu? Ne edek?”, “A haradadır?”, “HOST dağılacaq ?” Biz bu suallara cavab vere bilmirdik. Çünki cavabı bilmirdik. Heç kes bilmirdi ne olacaq. Heyat hemişe yaxşı insanları tez aparır. Abbasın ne heykeli qoyulacaq, ne de ki hörmeti qalacaq. Abbas dünyanın gözünde cinayetkar kimi öldü. Amma belke de iller sonra onlar Abbasın ne işler gördüyünü başa düşecekler. O da çetin. İnsanlar

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 23 >>