bilerdi. Hem de sessiz idiler. Amma hele ki, heç kesi öldürmek lazım deyildi. En müsbet cehet o idi ki, bu Koreya tapancaları yalnız bizim üçün buraxılmışdı. Abbasın köhne telebe yoldaşlarından biri orada oyuncaq zavodunun sahibiydi. Tapancanı da özü keşf etmişdi. Polisler tutsaydı heç vaxt buna göre cezalana bilmezdik. Çünki bu qurğuları birleşdirmek çetin mesele idi. Heç kesin ağlına gele bilmezdi ki, onları birleşdirmek olar. Çünki materialları da rengleri de, firmaları da ferqli idi. Xüsusi instruksiya ise yalnız bizde idi. Hem de onları birleşdirmek çetin olsa da bir-birinden ayırmağa birce saniye bes edirdi. Birce toxunuş. Ve iki ferqli eşya. Bu tapancalarla şeherin merkezinde gezirdik. Xoşumuza gelmeyen bütün hadiselere öz tezyiqimizi gösterirdik. Hansısa qeyretli bir kişinin qızı dalı-başı açıq- saçıq gezmeye çıxanda, dalını burcuda- burcuda gedende birden dik atılır. Sonra yanından qan axmağa başlayır. Bu çox kiçik bir yara onun bütün xarizmasını pozur. Camaatı celb eden yarı açıq dalındakı yarasından yapışıb etrafına baxır. Bunu kim etdi? Axı şübheli heç kes yoxdu? Ele hemin an ikinci bir gülle çılpaq baldırından deyir. Qız bu defe aradan çıxmağa başlayır. Biz ise yolun qırağındakı kafede gülüşürük. Çünki bu bizim xoşumuza gelir. Azad bu defe barmağı ile yoldan keçen “mavi”ni gösterir. Biz tapancalarımızı hazır edirik. Bezen hedefimiz adi oğlanlar da olur. O oğlanlar ki bütün günü şeher merkezinde sülenib qızlara söz atırlar. Bu xüsusi bir fesiledir. Biz onları “E” adlandırırıq. “E” yox, “EEE”. Bu uşaqlar avaralar, bekarlar, qanacaqsızlardı r. Onlar fahişelerdir. Yeni ki, bütün qadınlara fahişe kimi baxanlar. Onlar üçün ana, bacı, dost anlayışı yoxdur. Onlar çox vaxt mehelle uşaqları olur. Çaqqallar kimi deste ile gezirler. Tek olanda heç birinin sesi çıxmaz, bir yerde onlar bütün dünyadan öz axmaqlıqlarının acığını çıxmaq isteyerler. Ona göre özlerinden varlılara söz atır, özerinden ağıllıları tehqir edir, bütün qızların dalınca düşüb onların da

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 23 >>