O günü yaxşı xatırlayıram. İlk defe idi ki, bir insan meni ovucuna alaraq müraciet edirdi. Ümüd dolu nezerlerle mene baxaraq danışırdı: ” Az qaldı, lap az qaldı… Daha uşaqlar “Ata acıq” deye ağlaya-ağlaya üstüme gelmeyecekler. Daha her gün quru kartof yemek mecburiyyetinde qalmayacaqlar. Hele sen böyü. Onlara et de alacam, şirniyyat da, meyve de.. Hele gezmeye de aparacam Bakıya. qoy görsünler nece gözel yerler var. Teki böyü sen.. “ Hele bundan sonra çox danışdı, arzularını, xeyallarını saydı. Sonra meni ve diger qardaşlarımı götürüb heyete çıxdı. Yeri evvelceden belleyib hazırlamışdı. Bizi torpağa sepmeye başlayırdı ki, üzü- gözü çirkli, derisinin rengi günden qaralmış, pal- paltarı yuyulmaqdan süzülmüş 5-6 yaşlı oğlan uşağı kişiye yaxınlaşdı. Bize baxıb soruşdu : - Ata, bular nedir? - Bunların adı tütündü Elnur. Onu ekib ata pul qazanacaq, sene maşın,paltar, şokolad alacaq. Uşaq meni eline götürüb maraqla ve diqqetle baxdı. -Ata, bunlarla alacaqsan o saydıqlarını mene? Axı bular çıqqılı qara daşlardııı - Yox oğlum onlar daş deyil, bu torpağa ekenden sonra onlar böyüyecek yaşıllaşacaq, sonra emiler gelib aparacaq. Evezinde ise çoxlu pul verecekler ki sene maşın alım. Deyesen balaca Elnur evveller pul sözünü eşitmemişdi. Ona göre atasına - Pul nedi ki? Neynirik pulu? Menim bulardan xoşum geldi, aparmasınlar. Sora darıxallar axı bizim üçüün. Men nenegile gedende darıxıram ev üçün olar da darıxallar.- dedi - Yoox darıxmazlar balaca. Onu aparanlar onu çox isteyecekler. İsti yerde , xüsusi qabda saxlayacaqlar, heç incitmeyecekler . Yeni dostları olacaq. Hem de eger onlar getmese biz ac qalarıq axı.. Bu sözden sonra uşaq heç ne demedi. Deyesen, atasının dedikleri ağlına batmışdı. Aclıq hissi ona çox tanış idi ve bu hiss etmek istediyi en sonuncu şey idi. Ona göre de kenara çekilerek atasının bizi basdırmağına baxmağa başladı. Mene de maraqlı gelmişdi. Yeni dostlar, isti yer, ezizlenmek.. Artıq bir neçe ay keçmişdi. Men böyüyüb torpağın altından çıxmışdım. Getdikce de

[1] 2 3 4 >>