böyüyürdüm. Yaşıl- yaşıl yarpaqlarım varidi. Bir seher güneş çıxanda oyandım. Heyetden yad adamların sesi gelirdi. Nese danışırdılar, mübahise edirdiler. Görünür nedese razılaşa bilmirdiler. Az keçmişdi ki 2 kişi gelib bizi torpaqdan çıxarmağa başladılar. Çıxara- çıxara da öz aralarında danışırdılar. - Yoox yaxşı maldı deyer o qiymete. - Hee entiqe siqaret çıxacaq bundan. Bizi torpaqdan çıxarıb maşının yük yerine qoydular. Gördüyüm son olaraq, sahibimin sevincek elindeki yaşıl kağızları sayması, Elnurun ise elindeki şokoladı yeyerek kederle maşının arxasınca baxması idi. Hee bir de bizim yerimizde qalan alt- üst edilmiş, ezilmiş torpaq… O günden qara günlerim başladı. Evvelce bizi bumbuz suda yudular. Sonra qaynar istide yandırdılar. Sanki cehenneme düşmüşdüm. Yaşıl yarpaqlarım qapqara kömüre döndü. Amma bu hele harasıdı? Bizi bir maşına salıb tike-tike doğradılar. Yene de ölmemişdim. Sanki günahlarını yuyurmuşlar kimi meni kağı parçasına büküb qutuya qoydular. Sonra… Sonrası çox adi keçdi. Qaranlıq zirzemide uzun iller qaldım. Belke 10 il belke 20 il.. Artıq ordan çıxacağıma ümidim qalmamışdı. Amma bir gün anbarın qapısı açıldı ve bizi gün işığına çıxardılar. Dükanlara ve köşklere payladılar. Men köşke düşdüm. Xoşbext idim. Azadlıqda idim. Amma hardan bileydim ki, azadlıq insana ele- bele verilmir. Qurbanları böyük olur, ölüm olur. Bu bir azadlıq deyil, ölüm hökmü verilen insanı asmaq üçün şeher merkezine getirmesi idi. Ölümün özü idi… Köşkde rahat idim. Bundan sonra ezilmeyeceyimi, parcalanmayacağ ımı ağrımayacağımı düşünmüşdüm. Amma bu rahatlığım da uzun çekmedi. Men olduğum qutunun ağzı açıq idi. Her gün insanlar gelibsatıcıya “Siqaret ver ” deyerek, qardaşlarımdan birini ikisini götürüb aparırdılar. Ne qeder boylanıb baxmağa çalışsam da, onlarla ne etdiklerini, niye apardıqlarını göre bilmirdim. Amma içime nese qorxu dolmuşdu. Yaxşı şeyler olmayacağıı hiss edirdim. Her keçen gün qutudakı qardaşlarımın sayı azalırdı. Sıra mene çatırdı bilirdim. Sonunda qutuda

<< 1 [2] 3 4 >>