IBRETAMIZ HEKAYE...

Bir gün Allahın Resulu, sevimli peyğemberimiz Mehemmed (s.a.a) ümmetini, möminleri bir yere yığaraq, gözel dinimiz haqda insalara danışırdı. İmanlı insanlar sakitce oturub, çox diqqetle Onu (s.a.a.s) dinleyirdiler ki, birden qapı açılır ve içeri bir kasıb ixtiyar daxil olur. Onun pal-paltarına baxanda çox kasıb olduğu görsenirdi. Gecikdiyini gören kasıb, sakitce boş yer axtarmağa başladı. Bu zaman şeherin en tanınmış zengin bir adamın yanında boş yer olduğunu görür ve ora teref gedir. Bunu gören zengin ağız-burnunu eyerek, pal-paltarını özüne teref çekir ve narazı şekilde dodaqları ile nese de deyir. Kasıb pis olsa da ona fikir vermir ve sıxılaraq bir küncde oturur. Bunu gören Peyğember (s.a.a.s) çox sakit bir terzde deyir:
- “Sen qorxdun ki, onun kasıblığı sene de keçer?”
Zengin bu sualı gözlemirdi, özünü itirerek deyir:
- “Xeyir, ey Allahın Resulu”.

- “Bes onda qorxdun ki, senin var-dövletinin yarısı onun olar?”
- “Xeyir, Ya Peyğember”.

- “He, bildim, onda sen qorxdun ki, birden o senin paltarını çirklendirer, düzdü?”
- “Xeyir, Ya Allahın Resulu”.

- “Bes onda sen niye bu hereketi etdin?”

Bu zaman zengin öz hereketinden utanaraq dedi:
- “Ya Resulallah, men Allahın iznile öz var-dövletimin yarısını ona verecem, belke onda Allah meni bağışlayar”.

Sıxılıb bir kenarda oturan kasıb birden bunu eşiderek, merd deyir:
- “Yox, yox!!! Seni bu cür eden ve insanlığını unutduran pulların mene lazım deyil. Heyatda puldan deyerli insanlıqdır.”

Zengin başını aşağı salır ve etdiyi herkete göre peşman olur. Bu zaman Peyğemberimiz Mehemmed (s.a.a.s) elini kasıbın çiynine qoyaraq deyir:
- “Sen bizim aramızda olan insanların içerisinde en zenginisen”.