teeccüb edirdi. "Gör, sakit tebietli, kimseye acı söz demeyen, canla- başla kömeye qaçan, her işde uğur qazanan, hamının sevimlisi olan Sevinc nece de deyişilib."
-Qızım sen kinli olma. Unut getsin. Arife de pislik etmek istemeyib sene. Eminem ki, bilseydi, heç zaman göz göre-göre seni oda atmazdı. Xeberin yoxdu axı senin Terlan esger gelende anası yıxıldı. Ayağı sındı. O da mecbur qaldı Arife ile evlendi ki, anasına kömek olsun. Yaman yaxşı uşaqdı Terlan. Allah ona da övlad versin.
-Onun da uşağı yoxdu?
-He qızım. Hekimden yoxlanıblar keçen ay. Arife mecbur apardı onu. Getdiler şehere analiz verdiler. Cavab çıxdı ki, Terlan sonsuzdur. Amma Arifenin uşağı ola biler. İndi Arife de bir cür bedbextdir de. Tek sen deyilsen ki? Ona göre sen Allahına şükr ele. Ne qeder ki, men varam, seni ac qoymaram. Sen de istesen, mene kömek olarsan. Yaxşı derziliyi de öyretmişem vaxtında. Başımızı aşağı salıb dolanarıq balam.
-Can, Ana. Ne yaxşı ki, sen varsan. Allahım , sene şükrler olsun. Ele her şey üçün min şükr! Beli, Sevinc artıq şürk edirdi. Bir neçe gün keçdi. Dayısı Cavid de Sevincin geri dönmesinden xeber tutdu. Ele bütün kend de. Dayısı qezeblendi. Amma sebebi bilende bir söz demedi. Anası kimi normal qarşılayan çox oldu. Kimse kimsenin qelbinde deyil ve neler yaşadıqlarını bile bilmez.
Arife de her gün Terlana göz qoymağa başladı. Hiss edirdi ki, Terlan hele de Sevinci sevir. İller keçmesine baxmayaraq Sevinci bir defe uzaqdan görende tanımışdı. Yaxınlaşmağa bele çekinmişdi. Axı heç subay vaxtı Allahın salamını vermeye utanırdı. İndi nece yaxınlaşsın? Ne desin. Onun heyatının bele qurulmasına üzülürdü. Elinde olsaydı her şey ederdi ki, teki yeniden Sevincin yanağında hemişeki tebessümü görsün. Lakin mümkün deyildi. Daha her şey ferqli idi. O erinden ayrılmış gelin. Terlan ise evli bir kişi idi. Sevincin adına leke gelmesin deye her gün işden sonra çayxanaya gederdi. Gün erzinde olan biten orda kendin kişileri terefinden müzakire edilirdi deye, düşünürdü ki,

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 40 >>