istedi. Mecbur sözünü kese etdi.
-Yaxşı sağol Esmer! Sadece Vahid bilsin, besimdir.
Terlan qulaqlarına inana bilmirdi. İçinde olan son ümid de ölmüşdü artıq. Amma yene de sevindi. Çox sevindi. Axı Sevinc iki ildir övlad arzusunda idi. Nehayet arzusu gerçek olacaqdı.
- Arife çox sağol! Men gedim eve.
- Danışdın? - guya heç ne eşitmemiş kimi davrandı.
- He, baldızım idi. Dedi sabah gelecek deyecem.
- Gördün ki, seni o evde hele de, isteyen var.
- Sağol Arife...
O gün Sevinc üçün qeyri-adi başladı. İki il sonra mehz bu gün ana olacağını öyrendi. Bu xeberi Vahidin evinde olanda alsaydı başqa cür sevinerdi. Amma indi başqa şertler altında idi. Gören Vahid meni aparmağa gelse, unuda bileremmi yaşadıqlarımı? Axı onun iki balası var, bir de Nadejdası. Bes, men onu bağışlaya bileremmi? Onun son sözlerini... Hele anasının dediklerini? Yox! Esla bağışlamaram! -Vahid! Bala, hara gedirsen gecenin bu vaxtı?
- Ana, Sevinci geri getirmeye.
- Nece-nece? Sevinci? Onun o sözlerinden sonra düşünürsen ki, yeniden gelinim deyib boynuma mindirecem?
- Bu ne demekdir? O ki sene qarşı bir defe hörmetsizlik etmeyib?!
- Nece yeni etmeyib? Bes son defe burda olanları nece unudum? He? Sen unuda bilersen. Amma men unutmaram!
- Ana, başa düş! Bizim artıq balamız olacaq. Senin bu dediklerin ebesdir. Men onu geri getirecem. Balamızı birlikde böyüdecik. Senden de sadece anlayış isteyirem. Bir valideyn kimi sevin menim yerime. Nolar ki?
- Noldu bu 2 ilde uşağa qalmadı? Bir ay sonra uşaq var dedi? Men inanmaram bele şeylere. Uşaq başı alladır, ele bil.
Anasının heç cür yola gelmediyini gören Esmer Vahide destek çıxdı:
-Ana , sen indi hansı zemanede yaşayırsan? Meyer görmürsen ki, Sevincin yeri bura, Vahidin yanıdır? O bu evin gelinidir. Senin de gelecek nevenin anasıdır. Bunu qebul etsen her birimize yaxşı olar.
- Heç ne meni fikrimden döndere bilmez. Bax, Vahid, sene deyirem. Eger o ölmüşü bu eve geri qaytarsan özünden küs. Meni o andan ölmüş bil, bala. Haqqımı sene halal

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 40 >>