elemerem. Di get...
Vahid anasına çox deyer verirdi. Atasını itirdiyi vaxtdan anasını da itirmek qorxusu ile bacara bilmemişdi. Daim düşünerdi anasını itirdiyini, onsuz olan heyatını. Buna göre Sevincin arxasınca o gece getmemeyi qerara aldı. Esmer ona Sevincle olan telefon danışığını danışanda o qeder sevinmişdi ki, heç kimi ve heç neyi düşünmeden yola çıxacaqdı. Lakin anasının o sözleri onu yolundan etdi. Qerar verdi ki, seher açılar-açılmaz anası ile bir de danışıb, onu razılığa getirsin. Belelikle, anasını razı salmaq her gün daha da qelizleşirdi. Belece günler de keçdi... Sevinc anası ile başını aşağı salıb heyatını yaşayacağını, balasını böyüdeceyini xeyal etmeye başlamışdı. Bir yandan da Vahidi düşünürdü. "Göresen Esmer ona dedi? Bes Vahid niye gelib meni aparmadı? Yox, onsuz da gelse de getmeyecem! Onu bağışlamamışam. Bağışlaya bilmerem. Heç vaxt!..." Hamile olduğunu bildiyi günden içinde bir ümid işığı yanırdı. Geleceyini, balasını düşünürdü. Her gün haldan-hala düşse de, alışırdı her bir şeye. Amma dayısı Cavid Sevincin hamile olduğunu eşitdiyi andan esebi idi. Ele hey bir yol axtarırdı ki, Vahide zeng vursun. Amma bacısının sözlerini de unutmurdu: "Qardaş, Sevinc Vahidin gelişini gözleyir. O mütleq gelecek ailesini yanına aparacaq. Burda hele ki, çetin vaxtlarını ötürür. Orda kim baxacaq Sevince? Qoy Vahid gelene kimi burda qalsın. Yaxşılaşsa, sen özün apararsan". Her kes alışmağa çalışırdı. Terlan ise bacarmırdı. Sevinci çox sevirdi. Arife kimi insanla aile qurduğuna da peşman idi. Ne Terlana qayğıkeş, güler üzlü heyat yoldaşı, ne de anasına layiqli gelin olmadı. Amma ne etsin, onun kitabında boşanmaq sözü yox idi. Sevincin hamile olduğunu bilenden ele hey onu düşünürdü: "Göresen Vahid niye gelib aparmadı onu? Yeni bu qeder alçaqdır? Sevinc! Ehhh.... İlahi sen özün ona kömek ol!
O gece Terlan niyese yata bilmedi. Sehere kimi yerinin içinde "qaynıyırdı". Sehere yaxın sübh azanının sesi gelende yerini terk etdi. Pencereni açıb azanı dinlemeye başladı.

<< 1 ... 16 17 [18] 19 20 ... 40 >>