Qelbinde ise ylanız ve yalnız Sevinc üçün dua edirdi. Birden yandakı otaqdan tappıltı eşitdi. Ne olduğunu anlamadı. Amma ses anasının otağından idi. İri addımlarla yandakı otağa girdi. Qarşısındakı menzere acı da olsa real idi. Anası yatağın kenarında yere serilmişdi.... -Allah rehmet elesin!.
-Allah ölenlerinize rehmet elesin.
Budur, Terlan ağlamaqdan boğazı gözü şişmiş halda ona başsağlığı verenlere boğuq sesle cavab verirdi. Taqeti yox idi daha. Anasını bir an içinde itirmişdi. Arife: "Allaha şükr et ki, anan ezab çekmeden öldü." deyerdi. Başqaları ise boş-boş baş sağlığı vererdiler. Quru teselliler Terlanı bezdirirdi. Heç bir deyeri yox idi onun üçün. Terlan anasını itirmişdi. Bu heç de adi acılara benzemirdi. Ne derd, ne keder,ne göz yaşları, ne baş sağlıqları onu geri qaytara bilmezdi.
Terlanın için-için ağlamaqdan boğazı şişmişdi. Metbexe keçib Arifeden isti su istedi. O da isti suyu getirene kimi Terlan ordaca kiçik stulda eyleşdi. Bu vaxt Sevinc qadınların meclisi üçün çay aparmağa geldi. Terlan Sevinci görer-görmez özünü itirdi. Heç onun burda olduğundan xeberdar deyildi. Arife de Sevincin ardınca metbexe dönende bu qarşılaşmanın şahidi oldu. Ne danışacaqlarını rahat eşitmek üçün qapıya doğru eyildi:
-Sevinc?
-Terlan, Allah rehmet elesin! Yeri Cennet olsun!
-Sağ ol Sevinc, Çox sağ ol...
- Bu qeder özünü incitme. Olacağa çare yoxdur. Onun qismeti bura qedermiş. Derde salma özünü.
- Menim üçün nigaran olma, Sevinc. Sen balanı düşün. Senin xoşbext olmağını her şeyden çox isteyirem. İnşallah, Vahid senin qedrini anlayar.
Eslinde Terlan özü de bilmeden utanmadan Sevince üreyindekileri dedi. Amma sevgisinden başqa...
- He? Demek bele Terlan! Sen hele de bu "serçeni" sevirsenmiş. "Senin xoşbext olmağını her şeyden çox isteyirem". Puah, sen ölesen! Mene de Arife deyerler. Sizi ele güne qoyum ki, deymişiniz dura-dura kalınız tökülsün. Dayanın.... Arife öz -özüne deyinmeye başladı. Dodağının altında, üreyinde qara-qara neler düşündüse telefonu götürüb

<< 1 ... 17 18 [19] 20 21 ... 40 >>